Οι σαλταδόροι - Τιμή στο Ξυπόλυτο Τάγμα

γράφει η

Μια σταλιά παιδικές ψυχές, τα παλικαράκια που προσπαθούσαν να επιβιώσουν, ξεγελώντας το θάνατο και μετατρέποντας τον αγώνα για επιβίωση σε παιχνίδι.   

Που παίξαν τη ζωή τους κορόνα γράμματα με τα φασιστικά ντουφέκια, για ένα κομμάτι ψωμί.  Αυτούς τιμάμε σήμερα, τους σαλταδόρους της Κατοχής.

Ένα μοναδικό φαινόμενο στην κατοχική Ευρώπη, η ιδιότυπη Αντίσταση των παιδιών της Αθήνας, μια σημαντική πλευρά του λαϊκού αγώνα κατά του φασισμού. Μικροί αντάρτες με φαντασία, μια χούφτα πανέξυπνων και παράτολμων πιτσιρικάδων σε κάθε λαϊκή γειτονιά, προσφυγόπουλα τα περισσότερα, στο Βύρωνα η πιο γνωστή ομάδα, αλλά και στη Καισαριανή, στην Αθήνα, στα δυτικά, στον Πειραιά.

Μικρο κατεργαραίοι, αλάνια  που έκαναν «σάλτο-ρεσάλτο» σαν αίλουροι, σε καμιόνια, σε φορτηγά εν κινήσει, σε αποθήκες και άλλες γερμανικές εγκαταστάσεις και απαλλοτρίωναν ότι έβρισκαν και μπορούσαν: κουραμάνες, μπιτόνια με συνθετική βενζίνη, ρεζέρβες αυτοκινήτων, ακόμη και όπλα.

Έπαιρναν για το σπίτι τους ότι θα βοηθούσε την οικογένεια να επιβιώσει στη μεγάλη πείνα, αλλά οι μάγκες τα υπόλοιπα τα μοίραζαν σε περαστικούς και στη γειτονιά. Πρώτα στα ορφανεμένα σπίτια. Η δίκαιη αναδιανομή των τροφίμων.. Κονσέρβες και ψωμί για τους πεινασμένους. 

"Ο σαλταδόρος" Μιχάλης Γενίτσαρης

Ζηλεύουνε δε θέλουνε ντυμένο να με δούνε

μπατίρη θέλουν να με δούν για να φχαριστηθούνε

Θα σαλτάρω θα σαλτάρω τη ρεζέρβα να τους πάρω

Μα εγώ πάντα βολεύομαι γιατί την εσαλτάρω

σε κανα αμάξι Γερμανού και πάντα τη ρεφάρω

Θα σαλτάρω θα σαλτάρω τη ρεζέρβα να τους πάρω

Βενζίνες και πετρέλαια εμείς τα κυνηγάμε

γιατί έχουνε πολλά λεφτά και μόρτικα γλεντάμε

Σάλτα ρίξε τη ρεζέρβα γίνε ντου και σήκω φεύγα

Οι Γερμανοί μας κυνηγούν μα εμείς δεν τους ακούμε

εμείς θα τη σαλτάρουμε ώσπου να σκοτωθούμε

Την ίδια ώρα, οι αισχροί και στυγνοί μαυραγορίτες και οι λαδάδες άρπαξαν περιουσίες για ένα μπουκάλι λάδι, αλλά κοίτα πως γίνεται, αυτοί βρέθηκαν φτιαγμένοι μετά το πόλεμο.

Οι λαδάδες του Γενίτσαρη

Όσοι πουλάνε ακριβά, οι παλιομασκαράδες,

θα τους κρεμάσουνε κι αυτούς, όπως τους δυο λαδάδες.

Που τους κρέμασαν και τους δυο ψηλά σε μια κολόνα

κι όσοι πέρναγαν από κει τους έφτυναν το πτώμα.

Προσέχτε οι υπόλοιποι, μην το περνάτ' αστεία,

γιατί θα σας κρεμάσουνε στην ίδια την πλατεία».

Κι είχαν δικούς τους κωδικούς για να συνενοούνται, οι μάγκες.σαν συμμορία: Λίιιιου, για τη συνάντησή τους, ντου ντου ντου που σήμαινε όρμα τώρα και χάπατες που προειδοποιούσε κίνδυνος, πρόσεχε.

Έχασαν τη ζωή τους πολλοί σαλταδόροι, σε ριψοκίνδυνα σάλτα, όπως ο αρχισαλταδόρος ο Φώντας, που έγινε τραγούδι όταν σκοτώθηκε εκεί «στη στρίψη του Βοτανικού», όπου έκοβαν ταχύτητα τα γερμανικά καμιόνια, δίνοντας ευκαιρία για το ρεσάλτο. Ανηφόρες, στροφές και γραμμές τραμ, ήταν οι ευκαιρίες να κόψει το γερμανικό φορτηγό ταχύτητα και να σαλτάρουν τα ατρόμητα μορτάκια. Και ο Τζίμης στην Πανεπιστημίου που πυροβολήθηκε εν ψυχρώ για μία κουραμάνα. Και άλλοι που άφησαν ιστορία, και οι περισσότεροι πέρασαν στον ΕΛΑΣ. Ο Μάκης που πρώτος έκλεψε όπλο για να το δώσει στην Αντίσταση στο Βύρωνα, οι τετραπέρατοι Πίκολο και Φιφίκος.

Τα λάφυρα από τους γερμανούς, τα αποθήκευαν σε ξεροπήγαδα στην περιοχή Ασυρμάτου των Πετραλώνων, πάνω από τα ατταλιώτικα, ακόμη και νάρκες και όπλα.

Τα έβαλαν οι σαλταδόροι, μαζί με τους έφηβους σαμποτέρ και τα άλλα παιδιά της Κατοχής που έγραφαν συνθήματα στους τοίχους, με τη πείνα -πόσο να αντέξεις στη θέα των καροτσιών γεμάτων νεκρούς- αλλά και τη φασιστική και ναζιστική μπότα, με τη φόρα που έχουν τα νιάτα,  που δεν τη διυλίζει η πολιτική σκέψη ή η συνείδηση, αλλά η ταξική πραγματικότητα . 

Αν είναι για το ψωμί, ή ένα κωλοεισιτήριο ή ένα ντου στο σούπερ μάρκετ, μία μάχη για να έχουμε τη ζωή που θέλουμε, ίσως να αξίζει ένα σάλτο μορτάλε...

- See more at: http://stokokkino.gr/article/13373/Oi-saltadoroi#sthash.Xk3eTPxL.dpuf

Μια σταλιά παιδικές ψυχές, τα παλικαράκια που προσπαθούσαν να επιβιώσουν, ξεγελώντας το θάνατο και

μετατρέποντας τον αγώνα για επιβίωση σε παιχνίδι.


Που παίξαν τη ζωή τους κορόνα γράμματα με τα φασιστικά ντουφέκια, για ένα κομμάτι ψωμί.  Αυτούς τιμάμε σήμερα, τους σαλταδόρους της Κατοχής.

Ένα μοναδικό φαινόμενο στην κατοχική Ευρώπη, η ιδιότυπη Αντίσταση των παιδιών της Αθήνας, μια σημαντική πλευρά του λαϊκού αγώνα κατά του φασισμού. Μικροί αντάρτες με φαντασία, μια χούφτα πανέξυπνων και παράτολμων πιτσιρικάδων σε κάθε λαϊκή γειτονιά, προσφυγόπουλα τα περισσότερα, στο Βύρωνα η πιο γνωστή ομάδα, αλλά και στη Καισαριανή, στην Αθήνα, στα δυτικά, στον Πειραιά.

Μικρο κατεργαραίοι, αλάνια  που έκαναν «σάλτο-ρεσάλτο» σαν αίλουροι, σε καμιόνια, σε φορτηγά εν κινήσει, σε αποθήκες και άλλες γερμανικές εγκαταστάσεις και απαλλοτρίωναν ότι έβρισκαν και μπορούσαν: κουραμάνες, μπιτόνια με συνθετική βενζίνη, ρεζέρβες αυτοκινήτων, ακόμη και όπλα.

Όταν έκλαψε η πλατεία

 

έγραψε η στις 29 Ιουνίου

...και το αναδημοσιεύω - με μεγάλη καθυστέρηση ομολογώ - από το stokokkino.gr.
Αν το διαβάσετε πιστεύω ότι θα συμφωνήσετε πως άξιζε τον κόπο, για τουλάχιστον δυο λόγους :
1. γιατί είθισται οι θεωρούμενοι νικητές να θέλουν να ξαναγράψουν την ιστορία και
2. γιατί πάντα υπάρχει εκείνη η (σεχταριστική) Αριστερά που βγάζει τα συμπεράσματά της από τον τρόπο που η ίδια στάθηκε απέναντι στα γεγονότα. Δ.Β.

Τρία χρόνια πλατεία Συντάγματος: Μας φοβήθηκαν, μας έπνιξαν.


Ήταν σαν σήμερα, με λίγο περισσότερη ζέστη. 29 Ιουνίου 2011. Από την προηγούμενη μέρα είχαν δείξει τις προθέσεις τους. Να καταπνίξουν με οποιοδήποτε μέσο, με όποιο κόστος τις χιλιάδες λαού που κατέκλυσαν την πλατεία Συντάγματος.

'Ένα διήμερο άγριας καταστολής. Κόλαση. Άνθρωποι που μετρούσαν λεπτό το λεπτό, με αγωνία, με οργή: θα το περάσουν το μεσοπρόθεσμο; Ψήφο τη ψήφο, το καρδιοχτύπι, μήπως έχουμε διαρροές και δεν ψηφιστεί, μήπως αυτή τη φορά δεν πάνε χαράμι τα δάκρυα από τα χημικά, ο πόνος κι ο θυμός από το αναίτιο ξύλο. Μήπως αυτή τη φορά νικήσουμε. Το μεσοπρόθεσμο πέρασε. Κι αυτό ίσως τότε φάνηκε σαν ήττα του κινήματος. Τρία χρόνια μετά μπορείς όμως να πεις : Μας φοβήθηκαν. Και μας έπνιξαν. Και τελικά τίποτα δεν πήγε χαμένο.