του Λευτέρη Παπαθανάση
Είναι τέλος Ιουλίου. Άλλες χρονιές, τέτοιες μέρες έψαχνες με τα κιάλια για μια θέση στην παραλία που βγάζουμε τα καλοκαίρια μας. Φέτος ήταν όλη δική μας. Όχι ακριβώς όλη βέβαια. Κάποιοι σκόρπιοι σέρβοι, κάποιοι συνταξιούχοι μετανάστες από τη Γερμανία που έρχονται να δουν τους παιδικούς τους φίλους στο χωριό, ελάχιστοι μαγαζάτορες κατά το απόγευμα. Αυτοί. Ούτε καν η νεολαία της πόλης μιας και ακόμη κι αυτά τα χρήματα για τη βενζίνη στο πενηνταράκι πέφτουν μάλλον πολλά.
Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι μόλις τελειώσουν οι διακοπές μας και γυρίσουμε (είμαστε από τους προνομιούχους που βρέθηκαν από τους παππούδες με ένα σπίτι στο χωριό κοντά στη θάλασσα), φυλλομετρώντας τα blog που παρακολουθώ, θα πέσω αρκετές φορές στο άρθρο-κλισέ-του-τέλους-Αυγούστου. Εκείνο που διαμαρτύρεται για τις συνήθειες όλων των υπόλοιπων ανθρώπων που επιχείρησαν να κάνουν μπάνιο δίπλα μας.
Ξέρεις για ποιο πράγμα σου μιλάω. Είναι εκεί που ο υπερ-ψαγμένος τύπος έχει βρει μια παραλία που δεν την ήξερε κανείς και δεν πάταγε κανείς (αλήθεια, τι μανία είναι αυτή να μεταφράζεται σε «ψαγμενιά» μια απεχθής μικροαστική φαντασίωση σύμφωνα με την οποία για να φχαριστηθείς μια παραλία πρέπει να είσαι μόνος σου?), σήμερα έχει (ω, τι τραγικό) «κόσμο»!!! Στη συνέχεια, ο συντάκτης θα γκρινιάξει για κείνους που παίζουν ρακέτες, για κείνους που μιλούν στο κινητό, για κείνους που θέλουν ομπρέλα γιατί δεν είναι τόσο ωραίοι τύποι ώστε να μπορούν να ξεροψήνονται στον ήλιο όλη μέρα. Το άρθρο κλείνει με την καταδίκη της εμπορευματοποίησης των πάντων και της αλλοτρίωσης.
Αυτή την ερημιά όμως και τη μιζέρια δεν την αντέχω. Θέλω να ξαναγυρίσουν στην παραλία αυτοί που παίζουν ρακέτες, η γιαγιά με το τάπερ με τα κεφτεδάκια και ο ξερόλας μπαμπάς που ξέρει εκείνο το σούπερ κόλπο να στήσει την ομπρέλα (που πάντα πέφτει με το πρώτο αεράκι τελικά). Να ξαναγυρίσουν τα καμάκια, οι μπαλαδόροι, οι ταβλαδόροι. Να μπορεί να έρθει στην παραλία ακόμη κι αυτός που δεν θέλει να κάνει μπάνιο, αλλά να καθίσει εκεί πέρα και να διαβάσει αθλητικές εφημερίδες. Θέλω να ξαναγυρίσουν στην παραλία εκείνοι οι πιτσιρικάδες που κάθονται δίπλα και μιλάνε τόσο διαβολεμένα δυνατά. Να ξαναγυρίσουν οι φίλοι μας, τα φρικιά, εκείνοι που οπωσδήποτε θέλουν Marley. Εκείνος που διαβάζει επιδεικτικά Νίτσε, κι εκείνος που διαβάζει Δημουλίδου, εκείνος που μιλάει όλη την ώρα στο τηλέφωνο, κι ακόμη κι εκείνος που «ωχ, είναι κι αυτός εδώ. Κάνε πως δεν τον είδες».
Όχι άλλη μιζέρια. Όχι εισιτήρια για να περάσεις στην παραλία, όχι στοιβαγμένοι νεολαίοι στα φτηνά λεωφορεία του σαββατοκύριακου, όχι γονείς που κάνουν το σκατό τους παξιμάδι όλο το χρόνο για να πάει δυο μέρες στη θάλασσα ο μικρός. Όχι πια άνθρωποι που πέρυσι μπόρεσαν να κάνουν ένα μπάνιο, αλλά «ξαφνικά» αυτοκτόνησαν μέσα στο χειμώνα. Γι’αυτά μπορούμε να πούμε τίποτα? Εδώ πολεμιέται φίλε η αλλοτρίωση. Την αλλοτρίωση θα τη νικήσεις όταν κατακτήσουμε το δικαίωμα όλων στον ελεύθερο χρόνο και τις διακοπές (κι ας είναι και εμπορευματοποιημένες) και όχι επειδή ο «κύριος-ψαγμένος» γύρισες από τις διακοπούλες σου και αποφάσισες να κάνεις το κήρυγμα σε κείνους που έμειναν στο σπίτι αγκαλιά με το παγωμένο μπουκάλι για δροσιά, τρώγοντας στη μάπα την προπαγάνδα των ΜΜΕ των αφεντικών. Σκέψου λίγο γαμώτο!
Υστερόγραφο
Κοίτα, κάποιοι σύντροφοι/ισσες έχουν στήσει αυτοδιαχειριζόμενα κάμπινγκ σε διάφορες περιοχές. Σ’αυτά, με ελάχιστο κόστος, αλλά με συλλογική δουλειά, μπορείς να περάσεις υπέροχες διακοπές, σε διαβεβαιώνω. Πέρνα μια βόλτα να θαυμάσεις τη δουλειά που γίνεται. Εντάξει, το πρόγραμμα θα έχει και πολιτικές συζητήσεις φυσικά, όμως το μήνυμα δεν βγαίνει απ’αυτές. Βγαίνει από το γεγονός ότι αποδεικνύεται στην πράξη ότι ο δικός μας τρόπος λειτουργίας μιας κοινωνίας, αυτός της συλλογικότητας και της αυτοδιαχείρισης, είναι καλύτερος απ’ό,τι θα μπορούσαν να προσφέρουν ακόμη και τα πολυδιαφημισμένα χλιδάτα ξενοδοχειακά συγκροτήματα. Αν αναρωτιέσαι λοιπόν (ακόμη και με σκοπό να μας πειράξεις) «η Επανάσταση πήγε διακοπές?», σου λέω ότι πήγε, και μάλιστα τα καταφέρνει και μια χαρά!
Πηγή: lefterisp.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου