Η πρώτη γενιά γονιών που δεν τα πονάει τα παιδιά της…

του Γιώργου Αλεξάτου

Ναι! Εν θερμώ γράφεται αυτό το σημείωμα, καθώς θα πρέπει κάποιος να περιβάλλεται από παχύ στρώμα χοντροπετσιάς για να μένει τέτοιες μέρες ψύχραιμος.

Ε, λοιπόν, κυριολεκτώ: ετούτη η γενιά γονέων είναι η πρώτη στη νεοελληνική ιστορία που αδιαφορεί τόσο πολύ και τόσο επιδεικτικά για τη ζωή και την τύχη των παιδιών της.

Ζώντας η ίδια επί δεκαετίες στη σχετική ασφάλεια όρων ζωής , εκπαίδευσης και εργασίας, που της εξασφάλισαν σκληροί και πληρωμένοι με πόνο και αίμα, αγώνες προηγούμενων γενεών, ήταν αυτή που εγκατέλειψε το πεδίο των διεκδικήσεων,  νομίζοντας πως αυτό που ζούσε ήταν συνέπεια αντικειμενικών διαδικασιών κοινωνικής εξέλιξης. Ήταν, μάλιστα, απολύτως βέβαιη πως τα παιδιά της θα ζήσουν ακόμη καλύτερες καταστάσεις.

Νόμισε πως προσφέρει στα παιδιά της, αδιαφορώντας για τη δημόσια παιδεία, αφού είχε τη δυνατότητα να πληρώνει: από ιδιαίτερα μαθήματα και φροντιστήρια για να μπουν στο πανεπιστήμιο, μέχρι φροντιστήρια ξένων γλωσσών, μπαλέτα, γυμναστήρια.

Κι όταν η κατάσταση άλλαξε, τα έστειλε σε σχολεία χωρίς θέρμανση, αδιάφορη για το ότι στοιβάχτηκαν το ένα πάνω στο άλλο σε τάξεις με 25 και 30 μαθητές, χωρίς να τη νοιάζει που αντί για βιβλία έπρεπε να βγάλουν φωτοτυπίες.

Σήμερα τα παιδιά αυτά ανακαλύπτουν το ψέμα μέσα στο οποίο ζουν και τον εφιάλτη που τους υπόσχεται η πλήρης κατεδάφιση της δημόσιας εκπαίδευσης. Διαδηλώνουν, καταλαμβάνουν σχολεία, διαμαρτύρονται.

Απέναντί τους έχουν τις δολοφονικές ορδές των ειδικών σωμάτων της αστυνομίας, τους συμπλεγματικούς προς τους νέους ανθρώπους εισαγγελείς και πάνω απ΄ όλα ένα ανθρωποειδές που παριστάνει τον υπουργό Παιδείας και εξαγγέλλει την πρόσληψη άμισθων εθελοντών εκπαιδευτικών για να συνεχιστεί η λειτουργία των σχολείων.

Κι οι γονείς;

Αντί να έχουν ξεσηκωθεί πανελλαδικά και να απαιτούν, ακόμη και με κατάληψη του Υπουργείου, την παραίτηση του φασίστα, απλώς… παρακολουθούν τα γεγονότα. Δειλοί, μοιραίοι, άβουλοι. Παγερά αδιάφοροι για τα παιδιά τους…

Πηγή: vathikokkino.gr