"Είμαι το νόημα…", στη μνήμη του Σταύρου Χατζησταύρου

Για τον σύντροφο Σταύρο που βιάστηκε για την έφοδο στον ουρανό. Καλό ταξίδι!

από @Marx Factor *

Με ψάχνεις, με αναλύεις, με γιορτάζεις, με διεκδικείς, θέλεις να με έχεις.
Άκου όμως την ιστορία μου και ίσως καταλάβεις...

βγήκα απ' την ανάγκη
είμαι ο τελευταίος σπασμός του πνιγμένου,

η κραυγή της γυναίκας που σπάει τα δεσμά της
το παιδί που βγαίνει απ' τη μήτρα,

ο εργάτης που στέκεται

στα πόδια του κι ανάγκη δεν σε έχει πια.

Είμαι το νόημα...
γιατί δεν είχα ελπίδα,
ελπίδα μου πούλαγες εσύ με τη οθόνη σου, την πείρα σου, τη γλώσσα σου, τη γνώση σου, τα δεσμά που μου αγόραζες, τα μπιχλιμπίδια της φυλακής μου,
ελπίδα μέσα από τις σφαίρες σου πάνω στα ούρα, αίματα και ξερατά μου, όπως έγλυφα τις πληγές μού ψιθύριζες «υπάρχει ελπίδα, πεθαίνει τελευταία»
αφού πεθάνω εγώ πρώτα.

Δεν έχω ελπίδα για αυτό έγινα,
δεν είμαι πια δική σου…
 
Είμαι το νόημα...
ελευθερώθηκα, δε με κρατάς ξυπόλητη και έγκυο,
δεν είμαι στο σχολείο σου,
έμαθα, τα διάβασα μόνος μου,
ό,τι μου έλεγες πως είναι η ζωή εκεί έξω
δεν το χρειάζομαι,
χρειάζεται να βγω έξω.

Είμαι το νόημα...
γι αυτό δεν έχω ζωή,
ζω μέσα σου αλλά όχι σπίτι σου,
δεν χωράω στη φυλακή σου,
δεν θάρθω να σε σώσω,
πρέπει εσύ να βγεις και να ψάξεις,
έξω στην απεργία, στη διαδήλωση, στη σύγκρουση,
να αφήσεις ένα γέλιο να σ’αγγίξει.

Να μη φοβάσαι, να μοιράζεσαι…
πρέπει να φας μαζί μου, να συν-τρώγουμε
για νάσαι σύντροφος και νάμαι συντρόφισσα,
πρέπει να ανοίξεις το μέσα σου,
επειδή είσαι στο κελί σου νόμισες ότι χωράς κιόλας,
είσαι πιο μεγάλος,
είσαι μέσα σ’αυτούς που σε σκέφτονται,
μέσα σ’αυτές που αγωνίζονται για τη λευτεριά σου,
μέσα σ’αυτούς που σπάνε τοίχους για να σε βρούνε.

Είσαι ήδη έξω…
γι αυτό κανείς δεν θάρθει να σε βρει μέσα να σε πάρει από το χέρι
μη με ψάχνεις στις ειδήσεις,
μη με ψάχνεις στα βιβλία,
περνάω τακτικά, μα δε μου δίνουν σημασία
γιατί αυτά πουλάνε πληροφορία σε αυτούς κι αυτές που ψάχνουν το νόημα μάταια…

Είμαι το νόημα…
ρωτάς τι κράτος θα κάνουμε μετά…
μη γελιέσαι -κανείς δε μπορεί να κρατήσει τίποτα,
κανείς δεν έχει τίποτα… 
δεν κρατάω… σπάω δεσμά…
κι αν είσαι δίπλα ώριμος, έτοιμος περπατάμε διπλα.
Αν είσαι αγάπη θα με βρεις,
αν θες νάχεις αγάπη θα με χάσεις.

Είμαι το νόημα…
κι ήμουν εκεί εκείνο το βράδυ μέσα στη ματιά του δεκαεπτάχρονου Κομνηνού που έσπαγε τα δεσμά του όταν είδε έναν αξιωματικό με όπλο και σημάδι το κεφάλι του…
ήμουν εκεί…
γιατί όλοι ήταν εκεί και με ψάχνανε,
ήμουν δίπλα τους...

Δίπλα στους στρατιώτες που παραβίαζαν τις εντολές τους και κάναν ασπίδα σωτηρίας για να γλυτώσουν τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου από τη μανία των μπάτσων,
ανάμεσα στους γιατρούς που μπαίναν με ρίσκο τη ζωή τους για να σώσουν άλλες ζωές…
ανάμεσα στους καθηγητές που προτιμούσαν να συλληφθουν και να βασανιστούν αντί να δώσουν άδεια κατάργησης του ασύλου...

Είμαι το νόημα στο κορμί της κοπέλας που πέφτει γαζωμένο από μυδράλιο στην Ηπείρου,
είμαι το νόημα στο γέλιο του πακιστανού που βγάζει το πρώτο μεροκάματο χωρίς να κοιτά πίσω από τη πλάτη του…

Είμαι το νόημα…

Δεν έχω ζωή…
Είμαι ζωή…
δε θα με βρεις στα χέρια 4 γελοίων που νομίζουν πως με κουβαλάν σαν στάμπα αίμα σε ένα κουρελόπανο για να γίνουν εξουσία στη πλάτη σου…

Δεν έχω αναγνώριση από τους επισήμους…
μιλάν για μένα κάθε χρόνο σαν να με ξέρουν…
μόνο και μόνο επειδή συστηθήκαμε μια βραδιά…
όπως πας σε ένα μπαρ και περνά ένας τίποτα και σου λένε «Από δω ο κύριος Παπουτσής » και «Από δω ο Αλέξης»…
τόσο μόνο με πλησίασαν σαν ονόμασαν εικόνα στο καθρέφτη της ματαιοδοξίας τους που δεν έδειχνε είδωλο ούτε καν το δικό τους…

Δεν πεθαίνω γιατί δεν έχω ζωή…
Είμαι ζωή…
Είμαι το νόημα…

και κοίτα σήμερα στο δρόμο να με αγκαλιάσεις, μη με φοβηθείς, δεν θελω…
Είμαι…
Νάσαι και συ δίπλα μου.

* Παλιότερο κείμενο του Σταύρου για την επέτειο του Πολυτεχνείου

Πηγή: www.provo.gr

*** * ***

Αντίο Σταύρο...

Οι εργαζόμενοι της ΒΙΟ.ΜΕ. και η Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης θρηνούμε σήμερα τον χαμό ενός δικού μας ανθρώπου.

Ο Σταύρος Χατζησταύρου που έφυγε πρόωρα χτες το πρωί από τη ζωή, υπήρξε ενεργό μέλος της πρωτοβουλίας μας από την πρώτη μέρα συγκρότησης της.

Στάθηκε δίπλα στους εργαζόμενους της ΒΙΟ.ΜΕ. όπως στεκότανε πάντα αλληλέγγυος στους αγώνες των εργαζομένων και των καταπιεσμένων είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό.

Ο Σταύρος υπήρξε ένας αγωνιστής που ήταν πάντοτε συνεπής στις αρχές της εργατικής χειραφέτησης και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Για την ανιδιοτελή του προσφορά και το ακέραιο χαρακτήρα του θα τον θυμόμαστε σε κάθε βήμα του αγώνα μας, μέχρι την τελική δικαίωση των ιδανικών που μοιραστήκαμε.


Τα συλλυπητήριά μας στην οικογένεια, στους φίλους και στους συντρόφους του.

Οι εργαζόμενοι και οι αλληλέγγυοι/ες του αγώνα της ΒΙΟ.ΜΕ.

Πηγή: biom-metal.blogspot.gr

Θεσσαλονίκη, 12 Σεπτεμβρίου 2010 - Με τον Σταύρο και τα άλλα παιδιά