Γαβριήλ, εμένα εκβιάζουν

γράφει η Φωτεινή Λαμπρίδη

Οι μαφιόζοι της ενημέρωσης και του ιδιότυπου παρακράτους δεν εκβιάζουν τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη τόσες μέρες. Δεν εκβιάζουν την Αριστερά. Εκβιάζουν εσένα, εμένα, το παιδί σου, τη μάνα σου, τον κολλητό σου.

Το τι δουλειά κάνουν τι πρεσβεύουν και με ποιους συναλλάσσονται τα έχουν πει και τα έχουν γράψει άξιοι συνάδελφοι οπότε δεν έχω να προσθέσω κάτι εγώ, αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στις έρευνες του Ιού της Ελευθεροτυπίας (εδώ). Αρκεί να θυμηθεί κανείς τις περιπτώσεις ανθρώπων που στοχοποιήθηκαν, εκβιάστηκαν, λοιδορήθηκαν από τους ιεροεξεταστές και δεν αποκαταστάθηκε ποτέ το δίκιο τους - έστω κι αν κέρδισαν τις μηνύσεις εναντίον τους.

Εν μέσω μιας τραγικής κρίσης ποντάρουν στο κοινό της κλειδαρότρυπας, στα πιο φτηνά αντανακλαστικά της ανθρώπινης ύπαρξης. Είναι λογικό θα σκεφτεί κανείς όταν οι δείκτες της εποχής δείχνουν μεσαίωνα να βαράνε οι ορχήστρες την ανάλογη μουσική. Μη βιάζεσαι όμως σου’ χω και καλά νέα.

Το ερώτημα είναι ποια Αριστερά;

Του Ευτύχη Μπιτσάκη*

Και τώρα, τι; Αλλά η Αριστερά δεν είναι ακόμα πρώτη δύναμη. Οταν γίνει, θα τεθεί το ερώτημα. Ομως: Ποια Αριστερά; Κατά την ηγεσία του ΚΚΕ, Αριστερά είναι μόνο το ΚΚΕ. Για κάθε σοβαρό πολίτη, αντίθετα, Αριστερά είναι, παρά τις διαφορές τους, διαφορές κουλτούρας, τακτικής, στρατηγικής, ακόμα και διαφορές κοσμοθεωρητικών αντιλήψεων, όλες οι οργανώσεις οι οποίες θέτουν ως στρατηγικό στόχο τον σοσιαλισμό. Δηλαδή, το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι οργανώσεις της λεγόμενης «εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς». (Αλήθεια, αν οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς υπερβούν τις καταγωγικές αγκυλώσεις τους, αυτοδιαλυθούν και ενωθούν, με πιθανότητα τότε να μπουν στη Βουλή και να πάνε και στην Ευρωβουλή, αν λοιπόν μπουν κ.λπ., τότε τι θα γίνει το «έξω».)

Αριστερά, πρώτη δύναμη. Αλλά αν η ηγεσία του ΚΚΕ επιμείνει να θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο εχθρό και αν η «εξωκοινοβουλευτική» Αριστερά επιμείνει στην άρνησή της, τότε το ερώτημα αφορά μόνο το πολύ πιθανό πρώτη δύναμη να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Και τότε: Κυβέρνηση «με κορμό» τον ΣΥΡΙΖΑ. Απέναντι: Κεφάλαιο, τράπεζες, Ε.Ε., ιδεολογικοί και κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους, νεοναζί. Μαζί μ’ αυτούς και το ΚΚΕ;

Θα αντέξει τότε ο ΣΥΡΙΖΑ; Προετοιμάζεται ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά για να αντιμετωπίσει δεξιούς και αριστερούς εχθρούς; Δηλαδή ετοιμάζεται για κυβέρνηση και για δύναμη εξουσίας; Δεν ξέρω τα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ. Φοβάμαι όμως ότι δεν έχει συνειδητοποιήσει σε βάθος την ιστορική ευθύνη την οποία αναλαμβάνει σε μια τέτοια περίπτωση. Φοβάμαι ότι κατέχεται από μια νεανική αισιοδοξία.

Φασισμός και κλειδαρότρυπα

της Ευγενίας Λουπάκη

Οι έγκριτοι κοινωνικοί επιστήμονες που αναλύουν το φαινόμενο της ανόδου του νεοφασισμού στη χώρα μας, παρακαλούνται να λάβουν υπόψη τους και τα ακόλουθα:

Το 1987, κάποιος πούλησε σ’ έναν “δημοσιογράφο” γυμνές φωτογραφίες της Δήμητρας Λιάνη, τραβηγμένες σε κάποια παραλία, πολύ πριν αποκτήσει σχέση με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο “δημοσιογράφος” αυτός πήγε να τις πουλήσει με τη σειρά του στον Α. Βουδούρη, εκδότη του Ελεύθερου Τύπου και επειδή αυτός φοβήθηκε, τις διοχέτευσε σε σκανδαλοθηρικό γερμανικό περιοδικό. Μόλις το περιοδικό τις δημοσίευσε, ο ίδιος που του τις είχε πασσάρει, παρουσίαζε τον “διεθνή διασυρμό” της χώρας μας, στο περιθωριακό κανάλι που είχε, ξεφυλλίζοντας το περιοδικό.

Αργότερα, ο “δημοσιογράφος” αυτός, έγραψε και βιβλίο με τίτλο “Η Λιάνη στηρίζει την Αλλαγή”, με εξώφυλλο μία απ’ αυτές τις φωτογραφίες, την πιο σκανδαλιστική. Πρόκειται για τον Γιώργο Καρατζαφέρη, μετέπειτα πρόεδρο του ΛΑΟΣ, που έγινε πολιτικός της κεντρικής σκηνής και κυβερνητικός εταίρος, με την αμέριστη συνδρομή των τηλεοπτικών καναλιών, που στελέχη του έγιναν υπουργοί της ΝΔ και της συγκυβέρνησης και που νεκραναστήθηκε πρόσφατα για να ξαναστηρίξει την εθνική προσπάθεια.

«Οι “μπράβοι” των 500 ευρώ χτύπησαν τις μανάδες μας»

της Ντίνας Δασκαλοπούλου

Ο 44χρονος γραμματέας του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, αρχιμανδρίτης Βασίλειος Βαρβέλης, συντάραξε το ελληνικό Διαδίκτυο με ένα κείμενό του για τις καθαρίστριες. Κάτι παραπάνω ξέρει άλλωστε, αφού -όπως αναφέρει- «η μάνα μου καθαρίστρια, εγώ παιδί κι ανίψι καθαριστριών».

Σίγουρα δεν είναι ο ιερωμένος που έχουμε συνηθίσει: μιλάει μια γλώσσα απλή και καθημερινή, έχει ταξική συνείδηση κι είναι ορκισμένος αντιφασίστας. Αν δεν γνωρίζεις τον αρχιμανδρίτη Βασίλειο Βαρβέλη, νομίζεις ότι πρόκειται μάλλον για ευφάνταστο τρολ. Ευτυχώς για όλους μας, ο 44χρονος γραμματέας του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας είναι υπαρκτό πρόσωπο. Από την Παρασκευή, ένα ποστάρισμά του για τις καθαρίστριες κάνει τον γύρο του Διαδικτύου.

Η παρέμβαση

«Η μάνα μου καθαρίστρια, εγώ παιδί κι ανίψι καθαριστριών. Ελαμπαν τα σπίτια που δούλευε 6 μέρες την εβδομάδα και την έβδομη, την Κυριακή, (στην “αργία” της), να καθαρίσει και το δικό μας το σπίτι κι εμάς, να μαγειρέψει ένα πιάτο ζεστό φαγητό, να πλύνει, να απλώσει, να σιδερώσει, να μας αγκαλιάσει και να ξεκουραστεί. Αυτή η μάνα μου!

Η νέα πρόκληση για τον ΣΥΡΙΖΑ

του Γαβριήλ Σακελλαρίδη*

Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές είναι αδιαμφισβήτητα ένα ιστορικό γεγονός στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Με τις πρόσφατες ευρωεκλογές μπορούμε να πούμε ότι ουσιαστικά ολοκληρώθηκε ένας πρώτος κύκλος, αυτός δηλαδή που ξεκίνησε το 2012: «o ΣΥΡΙΖΑ του 27%». Αυτό σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί «ταβάνι» για τα εκλογικά ποσοστά του κόμματος της ριζοσπαστική Αριστεράς. Είναι το «εν δυνάμει κατώφλι» για μια νέα περίοδο που ανοίγει από τις ευρωεκλογές και μέχρι τις εθνικές εκλογές και αποτελεί τη βάση για τον δεύτερο κύκλο, αυτόν του «ΣΥΡΙΖΑ της αυτοδυναμίας».

Δύο ερωτήματα ανοίγονται: Πρώτα από όλα, «γιατί αυτοδυναμία» και δεύτερον, «εντάξει, αυτοδυναμία, αλλά πώς;»

Στο πρώτο ερώτημα η απάντηση δεν υποκρύπτει ούτε την «αλαζονεία του πρώτου» ούτε μία κακώς εννοούμενη αυτάρκεια. Ομως μια αριστερή κυβέρνηση, για να υλοποιήσει το πρόγραμμά της, είναι θεμιτό να επιδιώκει να είναι αυτοδύναμη. Αυτό δεν σημαίνει ότι η συζήτηση περί των συμμαχιών κλείνει με την απάντηση «αυτοδυναμία». Ακόμα και μια αυτοδύναμη κυβέρνηση της Αριστεράς οφείλει να επιδιώξει ευρύτερες συμμαχίες –ακόμη και σε επιμέρους ζητήματα– στον βαθμό που αυτές ανταποκρίνονται σε προγραμματικές συμφωνίες.

Η απάντηση στο δεύτερο ερώτημα είναι πιο κρίσιμη, γιατί ουσιαστικά απαντάει στο ερώτημα «με ποια στρατηγική ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αξιοποιήσει την παρακαταθήκη του πρώτου κύκλου». Και εδώ χρειάζεται ξεκάθαρη απάντηση, χωρίς αμφισημίες.

Ωραία. Και μετά;

γράφει ο Άγγελος Τσέκερης

 

Στις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε μια καθαρή νίκη με τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες. Κέρδισε τη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας και πάλεψε στα ίσια για τον Δήμο της Αθήνας. Με το σπαθί του κέρδισε άλλη μία Περιφέρεια, και πάρα πολλούς δήμους στη Β' Αθηνών και σε ολόκληρη την Ελλάδα. Αυτό που δεν κατάφερε, είναι να πετύχει

ένα ποσοστό ανατροπής στις περιφερειακές εκλογές.

Από την πλευρά της, η κυβέρνηση πέτυχε δύο από τους στόχους της. Να χάσει με διαφορά θεωρητικά αναστρέψιμη και να αποφύγει την εκλογική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ. Με αυτά τα δεδομένα, και με τη βοήθεια των εξαιρετικά φιλικών καναλιών, κατάφερε να διαχειριστεί αξιοπρεπώς την ήττα της.

Από τον Μάιο του 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επταπλασιάσει την εκλογική του δύναμη και δείχνει να τη σταθεροποιεί. Το 28% είναι άθλος, αλλά δεν συγκροτεί όρους καθαρής κοινωνικής πλειοψηφίας. Για να πετύχει τους στόχους του, είναι υποχρεωμένος να κάνει ένα δεύτερο ποσοτικό άλμα και αυτό μπορεί να το καταφέρει μόνο αντιμετωπίζοντας τις υποκειμενικές του αδυναμίες και βελτιώνοντας τα ποιοτικά του χαρακτηριστικά. Και μιλώντας για υποκειμενικές αδυναμίες, ο ΣΥΡΙΖΑ ξέρει πολύ καλά τι ακριβώς πρέπει να διορθώσει. Το πρόβλημα είναι ότι για να το κάνει πρέπει να διαταράξει τις πολύπλοκες εσωτερικές του ισορροπίες.