Θα το πω στη δασκάλα!...

ή 
Όσα δεν μπορεί να ‘’αξιολογήσει’’

το παιχνίδι του αδύναμου κρίκου

γράφει η Νάση Πετριτσοπούλου

8:10 πμ Το κουδούνι χτυπάει.

Ένα παρδαλό σινάφι ηλικιών αλλάζει κατεύθυνση, συγκεντρώνεται, αποχωρεί, παραμένει ή  πιάνει την κουβεντούλα εκτός των τειχών.

Ο πρώτος τσακωμός της ημέρας έχει κάπου ξεσπάσει, συνήθως για την πρωτιά στη σειρά ή για την προσευχή.

Ανακοινώσεις, κήρυγμα, καθυστερημένες

αφίξεις, η καλημέρα δια στόματος διεύθυνσης και ο χρόνος για ένα λεπτό ακόμα θα κυλάει με το ανθρώπινο ρολόι.

Για ένα λεπτό όμως… Όταν η πόρτα κλείσει (και σε παρακαλώ, μην την ανοίξεις αυτοβούλως, έχω ήδη περάσει στη σφαίρα της υπέρβασης) ο χρόνος μετράει αλλιώς.

Για αρχή έχεις να κερδίσεις το πρώτο χαμόγελο για σήμερα κι αν είσαι σε φόρμα μαζί και το βλέμμα. Θα πεις ένα μικρό αστείο, θα θαυμάσεις μια καινούρια μπλούζα-  που τη φοράει το παιδί που δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί στο μάθημα κι όλοι του λένε να κάνει ησυχία-  θα αγγίξεις επιδοκιμαστικά τον ώμο της ντροπαλής σου μαθήτριας για να της δώσεις κουράγιο, θα πάρεις μια βαθιά ανάσα και θα βουτήξεις.

Στα βαθιά, πάντα εκεί τους συναντάς όλους.

Ορθογραφία: μολύβια που δε γράφουν, άλλα που ξεχάστηκαν στο σπίτι, γόμες εξ αδιαιρέτου, πλάτες που καμπουριάζουν και κοντεύουν να πνίξουν το τετράδιο, ο δυσλεξικός σου που ήδη έχει κάνει 10 λάθη, γιατί ακόμα νυστάζει…

Όχι μόνο αυτός, όλοι μας, μέχρι τις 9:00. Αποδεδειγμένα… Αλλά από πότε το σχολείο σέβεται το βιορυθμό μας, μη γελάσω!

Θα πεις λοιπόν ξανά και ξανά (δε γράφουν όλοι με τον ίδιο ρυθμό, δεν ξεκινάνε καν όλοι μαζί, κι ας έχεις δώσει χρόνο εσύ να ετοιμαστούν, ο καθένας τον χρησιμοποιεί για τις δικές του ανάγκες ) τη φράση, καθώς θα περνάς διακριτικά δίπλα από αυτούς που ξέρεις ότι σε χρειάζονται ήδη, αλλά…

… Θ’ ανοίξει η πόρτα, στάνταρ! Ήρθε ένας, μία ακόμα και σε λίγο μπορεί κι άλλος. Η ιεροτελεστία βγάζω το μπουφάν, ανοίγω την τσάντα, βρίσκω το τετράδιο, ψάχνω για μολύβι από την αρχή… με τους υπόλοιπους σε παύση. Έχεις χάσει πάλι το παιχνίδι της συγκέντρωσης, ο αργοπορημένος νιώθει άβολα και σε λοξοκοιτάει φοβούμενος ένα άστοχο σχόλιο εκ μέρους σου, που δεν το κάνεις φυσικά -τι φταίει το παιδί, εκτός αν είσαι βαθιά νυχτωμένος- θα το κάνει ένας  συμμαθητής ωστόσο (άλλο στάνταρ)!

Άρα, βάζεις τα πράγματα στη θέση τους –συγγνώμη γονείς, αλλά καλύτερα να δώσω εσάς, παρά το καμάρι σας- και ξεκινάς την παρτίδα από την αρχή… Κι ενώ εσύ έχεις αποφασίσει ότι οι αργοπορημένοι θα χάνουν τις πρώτες σειρές της ορθογραφίας, γιατί αλλιώς δε γίνεται, σόρι κιόλας, αυτά τα ζουζούνια δεν το βάζουν κάτω. Θέλουν να τα γράψουν όλα! Δεν τους αρέσει να ξεχωρίζουν έτσι.

Βαθιά ανάσα πάλι! Είσαι ακόμα στην Ορθογραφία, δεν έχεις φυσικά διορθώσει, δε θα το κάνεις στο διάλειμμα, γιατί γνωρίζεις ότι έτσι δεν έχει καμιά αξία για το μαθητή, θα διορθώσεις μαζί του ×25, εσύ θα υπογραμμίζεις, αυτά θα το παλεύουν…

Μπροστά σου έχεις την Ανάγνωση, τον έλεγχο των ασκήσεων από χθες, την καινούρια ενότητα –κι άλλη ανάγνωση, κατανόηση κειμένου-, την ανάλυση του καινούριου, το θόρυβο από το δρόμο, το λεωφορείο που σταματάει στο κεφάλι σας, τον αέρα που άνοιξε πάλι την πόρτα με τη χαλασμένη κλειδαριά, τη βροχή που ξεκίνησε με μια αστραπή κι όλοι έτρεξαν στα παράθυρα να την παρακαλέσουν να μείνει…

Θα μπει και ένας μεγάλος, δεν ξέρεις  γιατί αυτή τη φορά… Θα έρθει να σου πει συγγνώμη για τη διακοπή, αλλά…

Στο διάλειμμα θα πάρεις να δεις τα φυλλάδια και την Αντιγραφή, αλλά αφού κρατήσεις τη Μαρία να της εξηγήσεις κάτι, τον Κώστα να συζητήσετε λίγο -ξέρει εκείνος τι- και θα προσπαθήσεις να φτάσεις στο γραφείο. Στο δρόμο όμως θα φιλιώσεις έναν τσακωμό, θα παρατηρήσεις  ένα πεταμένο σακουλάκι, θα αγκαλιάσεις, θα μαλώσεις… κι όταν καταφέρεις να προσγειωθείς στο magic room η ώρα θα δείχνει 9:50 στην καλύτερη των περιπτώσεων, μέσα σου θα είναι ήδη 13:00, θα έχει  φύγει το μισό διάλειμμα, ο διευθυντής θα θέλει να ενημερώσει, συζητήσει, ζητήσει, η πόρτα πάλι θ’ ανοίγει αδιακρίτως κι όλοι θα θέλουν κάτι που δεν το βρίσκουν…

Κάπως έτσι… Χαλαρώνεις, χαμογελάς, βρίσκεσαι στο κέντρο του σύμπαντος, είσαι σημαντικός, γιατί τα παιδιά σού απευθύνονται και περιμένουν κάτι από σένα..

Να δέσεις ένα κορδόνι, να καθαρίσεις ένα τραύμα, να παρηγορήσεις έναν αποκλεισμένο από το παιχνίδι, να πιάσεις ένα πονεμένο κεφάλι…

Δεν είναι η Ορθογραφία, ούτε η Ανάγνωση (που τόσο αγαπάω).

Δεν είναι οι αριθμοί και τα φαινόμενα.

Όλα αυτά είναι απλώς προφάσεις …

Θα μπορούσαμε να μάθουμε ο καθένας σπίτι μας, αλλά τι αξία έχει να καταπιούμε τα βιβλία;

Είμαστε μαζί και προσπαθούμε να βρούμε την άκρη, τη στιγμή που όλα γίνονται πιο δύσκολα κι από πριν, που ήταν ήδη αρκετά δύσκολα…

Αν δεν είσαι έτοιμος γι’ αυτό, θα χαθείς στο κουδούνι, την ταλαιπωρία, το θόρυβο και τη ματαίωση. Θα ενσωματωθείς στο ρολόι κουδούνι μέσα - κουδούνι έξω, θα γίνεις κι εσύ ένα κομμάτι από τον τοίχο του κτηρίου, αδιάφορο, κοινό κι ανούσιο.

Κι ας έχεις πάρει το καλό χαρτί της ‘’αξιολόγησης’’ , τράπουλα είναι και μοιράζει έτοιμα φύλλα…

Το σχολείο είναι σκληρή μαγεία για δυνατούς παίχτες, οι υπόλοιποι χάνονται κάπου στο ενδιάμεσο. Και παύουν να συγκεντρώνουν το βλέμμα και την προσδοκία των παιδιών.

Θα κουνάς τότε το κεφάλι σου και θα αναμασάς την καραμέλα: Τα παιδιά έχουν χαλάσει.

Αλλά αυτή είναι από μόνη της μια ακόμα ιστορία…  από τις πολλές που μπορεί να γράψει μια δασκάλα που ακόμα δεν της έχουν μοιράσει χαρτί και δεν γνωρίζει αν είναι ελλιπής, επαρκής, άριστη ή πολύ καλή.
 
 Που κι αυτή είναι μια άλλη ιστορία ή ίσως ένα ακόμα θλιβερό παιχνίδι σαν αυτά που μας έβαζαν παλιά οι δάσκαλοί μας να ‘’παίζουμε’’ στο όνομα του χαφιεδισμού… Αλήθεια, θυμάσαι τις ψείρες;   Καλά, σταματάω για την ώρα. Άλλη φορά και τέλος χρόνου… Ντριιιν!