γράφει η
Νάση Πετριτσοπούλου *
Όλοι στην οικογένεια είναι ξεσηκωμένοι και η μαμά συνήθως αγχώνεται διπλά, γιατί κατά βάθος γνωρίζει πως και σ’ αυτή τη δοκιμασία βασικός συντελεστής θα είναι η ίδια…
Θες λόγω ωραρίων, από κεκτημένη ταχύτητα, από άποψη, ή καθαρή ειλικρίνεια, εμείς οι γυναίκες μόλις βρεθούμε μπροστά σε μια κρίσιμη μάχη, σηκώνουμε τα μανίκια και ποτέ δε ρωτάμε για ποιον χτυπάει η καμπάνα…
Ξέρουμε ότι εμάς καλεί το προσκλητήριο!
Από την άλλη ο μπαμπάς αναλαμβάνει να εξισορροπήσει τη ζυγαριά του άγχους και να πάρει απόσταση ασφαλείας από την υπερβολή… όχι όμως κι από τις προσδοκίες, που είναι πάντα υψηλές όσο η πύλη του Πανεπιστημίου.
Κάπως έτσι ξεκινάει συνήθως ένα γαϊτανάκι, που ενώ ως στόχο έχει το ασφαλές και ανώδυνο πέρασμα από το Δημοτικό, καταλήγει σε μπερδεμένες εντολές που συχνά αλληλοαναιρούνται από τους δύο γονείς… Στη μέση του κουβαριού φυσικά στέκεται πάντα το παιδί -μαθητής- παρατηρητής.
Στην πραγματικότητα οι γονείς αντιμετωπίζουν την επόμενη πίστα μετά το «φάε το φαγητό σου, αγάπη μου…» Κι έχει μεγάλη σημασία να καταλάβουν από πριν ότι το παιδί τους, που αντλεί ακόμα από κείνους τις βασικές πληροφορίες με τις οποίες σχηματίζει την αυτοεικόνα του, θα είναι ο μαθητής κι όχι εκείνοι…
Αν το έχουνε αυτό κατά νου…
… αντί να του φτιάχνουν τη σχολική τσάντα, θα το βοηθούν στην αρχή και για όσο χρειαστεί να τη φτιάχνει το ίδιο.
Κι αντί να του σβήνουν τα γράμματα που δεν έγραψε καλά, θα του λένε τη γνώμη τους , αλλά θα αναγνωρίζουν ότι είναι δική του δουλειά να προσπαθήσει ξανά ή όχι.
Το μπράβο του δασκάλου δε θα έχει «αλλά μπορούσες και καλύτερα».
Το «διάβασε και κανένα βιβλίο» δε θα ακουστεί ποτέ.
Δε θα του στερούν την ευκαιρία να αναμετρηθεί με το καινούριο στην τάξη -εκεί δηλαδή που πρέπει- και για αυτό δε θα του πουν τα παρακάτω.
Θα βοηθάνε τόσο - όσο…
Θα το ενθαρρύνουν να μάθει να προγραμματίζει το χρόνο του σωστά, ώστε να προλαβαίνει να παίζει ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, αλλά και να τους συναντάει επί της ουσίας κάποια στιγμή πριν πάει για ύπνο.
Θα παρακολουθούν με ψυχραιμία και ενδιαφέρον την πρόοδό του, αλλά πρώτα θα το ρωτάνε πώς πέρασε τη μέρα του κι αν ευχαριστήθηκε κάτι από όσα έκανε.
Θα συνδέουν με κάθε ευκαιρία τη νεοαποκτηθείσα γνώση με τη ζωή κι όχι το αντίστροφο "πες στη γιαγιά και τον παππού την προπαίδεια του 2".
Θα του διαβάζουν όσο τραβάει η ψυχή του ιστορίες, παραμύθια και ποιήματα κάθε βράδυ και όχι μόνο…
Και δε θα του δίνουν το βιβλίο να συνεχίσει, μόλις μάθει να συλλαβίζει, όχι στη δική τους ώρα…
Κι έτσι…
Το παιδί θα καμαρώνει για όσα μαθαίνει, αλλά δε θα συγχέει την προσωπική του αξία με τα ακαδημαϊκά του επιτεύγματα.
Θα αντιμετωπίζει το κεφάλαιο « υπευθυνότητα» ως δική του μάχη.
Θα γνωρίζει ότι η αγάπη κι η αποδοχή είναι αδιαπραγμάτευτες.
Θα τολμάει να ζητήσει βοήθεια.
Θα ευχαριστιέται τις επιτυχίες του και θα αντιμετωπίζει ψύχραιμα τις αναπόφευκτες αποτυχίες.
Θα κατανοεί ότι το σχολείο είναι ο δικός του χώρος ανάπτυξης κι αναφοράς έξω από το οικογενειακό πλαίσιο.
Θα χαλαρώνει κάθε βράδυ με μια αγαπημένη ιστορία και δε θα σκεφτεί ποτέ ότι πάμε να του τη φέρουμε πισώπλατα και έτσι
ίσως αγαπήσει το διάβασμα…
… ίσως κι όχι, σίγουρα όμως δε θα έχουμε κάψει το χαρτί αυτό εμείς οι γονείς του!
* η Νάση Πετριτσοπούλου
είναι εκπαιδευτικός
είναι εκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου