Κρίσιμη μάχη για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρώπη

γράφει ο Δημήτρης Βάσσιος

Λίγες ώρες πριν το άνοιγμα της κάλπης το πρώτο ερώτημα που ζητά απάντηση είναι αν θα ολοκληρωθεί το πραξικόπημα που σχεδιάστηκε πολύ πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου από ξένα κέντρα και ντόπιους πρόθυμους και καλοθελητές για την ανατροπή της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στην Ευρώπη.

Το δεύτερο ερώτημα είναι αν η πιθανότητα επιτυχίας του πραξικοπήματος στην Ελλάδα θα οδηγήσει σε ήττα και τα αντίστοιχα εγχειρήματα κατά της λιτότητας με τις εκλογικές μάχες που ακολουθούν στην Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία.

Η μάχη που δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στην απόπειρα παλινόρθωσης της ελληνικής δεξιάς, δεν είναι μάχη μόνο ενάντια στον Μεϊμαράκη και το ακροδεξιό μόρφωμα που τού άφησε ο Σαμαράς. Είναι αγώνας για την ήττα των νεοφιλελεύτερων πολιτικών της λιτότητας και του αυταρχισμού σε ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά και για άλλα που μοιάζουν δευτερεύοντα.


Επιχειρώντας έναν απολογισμό ενός μέρους της διαπραγμάτευσης και των αποτελεσμάτων της, το ζητούμενο δεν είναι μόνο ο τρόπος αντίδρασης της ελληνικής κυβέρνησης στους επιβεβαιωμένους πλέον εκβιασμούς των εταίρων-δανειστών, όπου οι απαντήσεις που ως τώρα δόθηκαν -αν δεν είναι συναισθηματικές- πολιτικά είναι από απλοϊκές μέχρι απλές.

Το ζητούμενο είναι ο στρατηγικός προσανατολισμός της ελληνικής αριστεράς σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης και με βάση τη γεωπολιτική και πολιτισμική θέση της χώρα μας και του λαού της.

Αυτό είναι το κυρίαρχο ερώτημα, που ανέδειξε η πρόσφατη κρίση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και η αποχώρηση της συντηρητικής πτέρυγάς του, και όχι το "μνημόνιο - αντιμνημόνιο" που είναι πολιτικό εργαλείο -σωστό ή λάθος, θα κριθεί (για εμένα προσωπικά έχει κριθεί ως λάθος).

Αυτή είναι η συζήτηση που δεν έχει γίνει -και κυρίως δεν έχει εμπεδωθεί- στην ελληνική αριστερά και όχι η περί εθνικού νομίσματος "απαγορευμένη" κατά Λαφαζάνη συζήτηση, καθώς με αυτή μάς έπρηζαν σε κάθε συνέλευση στις οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ - πλην αυτών που ακολουθούσαν τις προηγηθείσες νίκες.

Και στην επίτευξη της νίκης όλοι θεωρούμε εαυτούς συμμέτοχους, άσχετα αν οι ίδιοι ποτέ δεν ψήφισαν τις πολιτικές που οδήγησαν στις νίκες. Στην ευθύνη της ήττας μπορεί κανείς να μην έχει ευθύνη όταν η πολιτική συμβολή του περιορίζεται στην κατάθεση "τροπολογιών" ή "κειμένων συμβολής. Τώρα όμως είχαμε ήττα και συνθηκολόγηση κι αυτή ο Λαφαζάνης δεν θέλησε ή δεν άντεξε να τη μοιραστεί.

Τρεις επισημάνσεις περί ευρωπαϊκού προσανατολισμού:

1. Η Αριστερά, ως μαρξιστική ιδέα, σύλληψη, ουσία και ιστορία είναι ευρωπαϊκή και δευτερευόντως ελληνική. Αυτό ποτέ δεν έγινε κατανοητό σε μια Ελλάδα που ουδέποτε γνώρισε αστική επανάσταση - γι αυτό σε όλα (πχ Μάης του 68) η ελληνική αριστερά ερχόταν δεύτερη.

2. Το κρίσιμο είναι πώς σχεδιάζουμε την ταξική αντιπαράθεση στο παγκοσμιοποιημένο οικονομικό περιβάλλον. Όχι να (επανα)θέτουμε ψευδεπίγραφα και ανιστόρητα ερωτήματα περί του αν αλλάζει η -υπαρκτή μεν, αλλά δευτερεύουσα- αντίθεση με τη "γερμανική" Ευρώπη και να καταλήγουμε δογματικά ότι "μόνο ανατρέπεται".

3. Πέραν των εθνικιστικών - ακροδεξιών "απαντήσεων" δεν έχω δει κάτι άλλο στο τραπέζι, παρά μόνο την ιδέα του "σοσιαλισμού σε μια χώρα" που επικαλείται η συντηρητική αριστερά, κυρίως το ΚΚΕ... Δεν είναι τόσο το γεγονός ότι διαφωνώ με μια τέτοια προοπτική, όσο το γεγονός ότι έχει υπάρξει ιστορικά και στα Βαλκάνια και στη Βαλτική και -ως εκ τούτου και μόνο- με τρομάζει.

Υστερόγραφα προς όσους γνωριζόμαστε:

1. Στο Ελληνικό και την Αργυρούπολη υπήρξαν "σκέψεις" περί μη συμμετοχής της Αριστεράς στις δημοτικές εκλογές του 2010 καθώς το υπαρκτό καλλικρατικό πλαίσιο ήταν ασφυκτικό. Οι δράσεις της δημοτικής αρχής την περίοδο 2010-2014 κυρίως στον τομέα της αλληλεγγύης και της ανακούφισης των κοινωνικών στρωμάτων που πλήρωσαν τη νύφη των πολιτικών ΝΔ - ΠΑΣΟΚ διέψευσε αυτές τις απόψεις. Ο ρεβανσιστικός και φασίζων τρόπος επανόδου των ακραίων στη διοίκηση του δήμου Ελληνικού-Αργυρούπολης, δίνει ακόμα μια απάντηση για το τι πρέπει να πράξει η Αριστερά και ο λαός μας ενόψει των εκλογών της 20ής Σεπτεμβρίου.

2. Οι πολίτες του Ελληνικού και της Αργυρούπολης είδαν και βλέπουν ότι και στην κεντρική πλατεία του Ελληνικού και στην πλατεία της Αγίας Τριάδας δώσαμε τις μάχες και για τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο, και για τη νίκη του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του Ιουλίου. Όπως τότε έτσι και τώρα οι ίδιοι άνθρωποι δίνουμε από την ίδια θέση τη μάχη για την τρίτη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και του λαού μας. Είναι τουλάχιστον απογοητευτικό να βλέπουν λίγα μέτρα παραπέρα να γίνεται καπηλεία του αγώνα για τη νίκη του ΟΧΙ.