Γαβριήλ, εμένα εκβιάζουν

γράφει η Φωτεινή Λαμπρίδη

Οι μαφιόζοι της ενημέρωσης και του ιδιότυπου παρακράτους δεν εκβιάζουν τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη τόσες μέρες. Δεν εκβιάζουν την Αριστερά. Εκβιάζουν εσένα, εμένα, το παιδί σου, τη μάνα σου, τον κολλητό σου.

Το τι δουλειά κάνουν τι πρεσβεύουν και με ποιους συναλλάσσονται τα έχουν πει και τα έχουν γράψει άξιοι συνάδελφοι οπότε δεν έχω να προσθέσω κάτι εγώ, αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στις έρευνες του Ιού της Ελευθεροτυπίας (εδώ). Αρκεί να θυμηθεί κανείς τις περιπτώσεις ανθρώπων που στοχοποιήθηκαν, εκβιάστηκαν, λοιδορήθηκαν από τους ιεροεξεταστές και δεν αποκαταστάθηκε ποτέ το δίκιο τους - έστω κι αν κέρδισαν τις μηνύσεις εναντίον τους.

Εν μέσω μιας τραγικής κρίσης ποντάρουν στο κοινό της κλειδαρότρυπας, στα πιο φτηνά αντανακλαστικά της ανθρώπινης ύπαρξης. Είναι λογικό θα σκεφτεί κανείς όταν οι δείκτες της εποχής δείχνουν μεσαίωνα να βαράνε οι ορχήστρες την ανάλογη μουσική. Μη βιάζεσαι όμως σου’ χω και καλά νέα.

Η νέα πρόκληση για τον ΣΥΡΙΖΑ

του Γαβριήλ Σακελλαρίδη*

Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές είναι αδιαμφισβήτητα ένα ιστορικό γεγονός στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Με τις πρόσφατες ευρωεκλογές μπορούμε να πούμε ότι ουσιαστικά ολοκληρώθηκε ένας πρώτος κύκλος, αυτός δηλαδή που ξεκίνησε το 2012: «o ΣΥΡΙΖΑ του 27%». Αυτό σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί «ταβάνι» για τα εκλογικά ποσοστά του κόμματος της ριζοσπαστική Αριστεράς. Είναι το «εν δυνάμει κατώφλι» για μια νέα περίοδο που ανοίγει από τις ευρωεκλογές και μέχρι τις εθνικές εκλογές και αποτελεί τη βάση για τον δεύτερο κύκλο, αυτόν του «ΣΥΡΙΖΑ της αυτοδυναμίας».

Δύο ερωτήματα ανοίγονται: Πρώτα από όλα, «γιατί αυτοδυναμία» και δεύτερον, «εντάξει, αυτοδυναμία, αλλά πώς;»

Στο πρώτο ερώτημα η απάντηση δεν υποκρύπτει ούτε την «αλαζονεία του πρώτου» ούτε μία κακώς εννοούμενη αυτάρκεια. Ομως μια αριστερή κυβέρνηση, για να υλοποιήσει το πρόγραμμά της, είναι θεμιτό να επιδιώκει να είναι αυτοδύναμη. Αυτό δεν σημαίνει ότι η συζήτηση περί των συμμαχιών κλείνει με την απάντηση «αυτοδυναμία». Ακόμα και μια αυτοδύναμη κυβέρνηση της Αριστεράς οφείλει να επιδιώξει ευρύτερες συμμαχίες –ακόμη και σε επιμέρους ζητήματα– στον βαθμό που αυτές ανταποκρίνονται σε προγραμματικές συμφωνίες.

Η απάντηση στο δεύτερο ερώτημα είναι πιο κρίσιμη, γιατί ουσιαστικά απαντάει στο ερώτημα «με ποια στρατηγική ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αξιοποιήσει την παρακαταθήκη του πρώτου κύκλου». Και εδώ χρειάζεται ξεκάθαρη απάντηση, χωρίς αμφισημίες.