"Από τον Ανένδοτο στην Αλλαγή" ήταν ο τίτλος της έκθεσης στο Ζάππειο. Κι "από την Αλλαγή στο Ανέκδοτο" - έτσι θα έπρεπε να συμπληρωθεί μετά τα διαμειφθέντα ο τίτλος της έκθεσης. Στην οποία ηρωικές φωτογραφίες παρελθόντων ετών και εξίσου ηρωικά πρωτοσέλιδα παρελθούσας δόξας στήθηκαν άρον - άρον, δήθεν για τα σαράντα χρόνια του ΠΑΣΟΚ. Άλλος όμως ήταν ο λόγος, όπως φάνηκε από την αρχή της ουδόλως σεμνής τελετής: Να δείξουν, να αναδείξουν και να αποδείξουν ότι το ΠΑΣΟΚ παραμένει ιδιοκτησία, τιμάριο, λατιφούντιο, των κληρονόμων του Ανδρέα.

Εξ ου και ο Γιώργος αποθεώθηκε από τους ειδικούς σε αποθεώσεις του είδους. Αλλά όλα κι όλα. Και ο υπόδικος Παπακωνσταντίνου το έλαβε το ζωηρό του χειροκρότημα, ως ύποπτος απιστίας στην υπηρεσία, αλλά πιστός στον Γιώργο προφανώς. Όπως και οι αδελφοί Νίκος και Αντρίκος μετά των συζύγων τους, ως εξ αίματος Παπανδρέου αυτοί. Ενώ οι διακονούντες τον λόγο της σημερινής αληθείας του ΠΑΣΟΚ εισπράξανε τα επίχειρα της προδοσίας τους. Προδότες, μάλιστα. Έτσι τους ανέβαζαν και τους κατέβαζαν οι γιωργακικοί, εντελώς γιωργακισμένοι και εκτός εαυτού.