Αποχαιρετώντας τον Φιντέλ, έχουμε χρέος να απαντήσουμε σε όσα δεν μπόρεσαν όλοι μαζί οι επαναστάτες που έφυγαν

γράφει ο Δημήτρης Βάσσιος

 

Η Ιστορία είναι ιστορία και δεν διαγράφεται, ούτε ξαναγράφεται κρατώντας τα καλά της και σβήνοντας τα αρνητικά της.

Mόνο κάτω από αυτό το πρίσμα μπορούν

να κριθούν οι επαναστάτες την ώρα που φεύγουν και σε κάνουν να νοιώθεις ένα κενό στα σωθικά σου, σαν μια μεγάλη και δυσαναπλήρωτη απώλεια, ακόμα κι αν πρόκειται για θάνατο που τον περίμενες εδώ και καιρό, όπως αυτός του Φιντέλ Κάστρο.

Άλλοι λαοί εκεί, στο πίσω ημισφαίριο, άλλες κοινωνίες, άλλες συνθήκες, διαφορετική η ποιότητα της δημοκρατίας...

 

Κράτησε την πατρίδα του ανεξάρτητη απέναντι σε άπειρες απόπειρες εισβολών και πραξικοπημάτων, κράτησε το λαό του ζωντανό, βοήθησε λαούς της Λατινικής Αμερικής να αγωνιστούν για να βρουν το δικό τους βηματισμό.

Είναι ίσως ο τελευταίος μεγάλος επαναστάτης του περασμένου αιώνα που έφυγε σε μια περίοδο που η χώρα του είναι υποχρεωμένη να πορευτεί στις νέες συνθήκες που επιβάλλουν οι γεωπολιτικοί συσχετισμοί και ο ταχύτατα μεταβαλλόμενος παγκόσμιος καπιταλισμός, κρατώντας ταυτόχρονα άσβεστα τα οράματα του σοσιαλισμού και της ισότητας.

Ο λαός της Κούβας έχει χρέος και θα παλέψει να κερδίσει και το νέο στοίχημα.

Στην "Κούβα της Μεσογείου", έχουμε χρέος να απαλλάξουμε την πατρίδα μας  από το καθεστώς της επιτροπείας, έχουμε χρέος να κρατήσουμε όρθιο τον λαό μας και ζωντανή την ελπίδα για κοινωνική δικαιοσύνη.

Με εμπιστοσύνη στις δικές μας δυνάμεις, όπως και ο κουβανικός λαός, με πίστη και όπλα τις ευρωπαϊκές αξίες του ανθρωπισμού και του διαφωτισμού, με σταθερή την πυξίδα στον στόχο του κοινωνικού μετασχηματισμού, δίνουμε τον αγώνα για να κερδίσουμε το δικό μας στοίχημα.

Επαναστάτες, όπως ο Φιντέλ και ο Τσε, δεν μπορεί παρά να μας εμπνέουν και στη "δεύτερη νιότη" μας, όσο και στην πρώτη.

Μας εμπνέουν να είμαστε πάντα στην πρώτη γραμμή του αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη, να λασπώνουμε τα χέρια μας και όχι να πετροβολούμε το σύστημα από τα μοναστήρια της ιδεολογικής μας καθαρότητας και μοναδικής αλήθειας.

Να αναλογιζόμαστε και τις -λίγες- νίκες μας, και τις -πολλές- ήττες μας, έχοντας γνώση και συνείδηση ότι η Ιστορία μας ξεκινάει από πολύ μακριά και το τέλος της είναι αόρατο.

Να μαθαίνουμε και από τα -λίγα ή πολλά- σωστά μας, και από τα -ασφαλώς πολλά- λάθη μας, έχοντας συνείδηση ότι οι όποιες νίκες κατακτούμε δεν διαρκούν για πάντα.

Να απαντάμε με τα υλικά σύγχρονα, αλλά και δανεικά από το μέλλον, στις προκλήσεις των καιρών, χαράσσοντας τον δύσκολο, μακρύ κι ατελείωτο δρόμο σε ένα κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον που κινείται ταχύτατα και είναι έτοιμο να μας καταπιεί όπως η κινούμενη άμμος.

Αν τον περασμένο αιώνα δεν απαντήσαμε στο δίλημμα "μεταρρύθμιση ή επανάσταση", σ΄αυτόν τον -νέο ακόμα- αιώνα, έχουμε χρέος να απαντήσουμε και να νικήσουμε και μεταρρυθμίζοντας και επαναστατώντας.

Ο δρόμος που ακολουθούμε είναι μακρύς και θα κουραστούμε, είναι άνυδρος και θα διψάσουμε, έχει πολλή σκόνη και θα την καταπιούμε, αλλά χωρίς φόβους και δισταγμούς, με σκέψη, τόλμη και φαντασία, θα τον πορευτούμε μέχρι το άπειρο τέλος του.

Και με όπλα τη συντροφικότητα στο στρατόπεδο της Αριστεράς, την ενότητα και τα κινήματα του λαού μας και την αλληλεγγύη των λαών της Ευρώπης, θα νικήσουμε!