Επιχαίρω. Και επιχαίρω αγρίως. Ιδού γιατί: το πρώτο κείμενο αυτής της στήλης για το 2014 δημοσιεύτηκε στις 4.1.2014 και είχε τίτλο «Χωρίς Αυτούς». Άρχιζε έτσι:
«Να φύγουν. Να μην τους βρει στην κυβερνητική εξουσία η Πρωτοχρονιά του 2015. Να τους ρημάξουμε στην ήττα μέσα στο 2014. Δεν πρόκειται για ευχή. Πρόκειται για αδήριτη ανάγκη».

Ε, ναι. Τους ρημάξαμε στην ήττα μέσα στο 2014. Τους πήγαμε από ήττα σε ήττα. Όχι με όρους πυγμαχικής επιχειρηματολογίας, αλλά με όρους επιθετικού πολιτικού ανθρωπισμού. Και δεν άντεξαν.

Έπεσαν ρημαγμένοι μέσα στην καταισχύνη της ήττας τους. Και έπεσαν με πάταγο πομφόλυγος. Αλλά αυτό είναι κάτι που θα ακουστεί αργότερα. Ας είναι. Προς το παρόν μας απασχολεί η προδιαγεγραμμένη ήττα τους. Που προσπάθησαν να την αποφύγουν καταστρέφοντας με αγριότητα όσες ψυχικές αντιστάσεις του ελληνικού λαού θεώρησαν εύκολες. Μετατρέποντας σε φασιστοειδή κανονικότητα φυσιοκρατίας όσες φοβίες δημιούργησαν στον καθένα ξεχωριστά, απομονώνοντάς τον από τους άλλους, αισθητικά, λογικά και ηθικά. Αυτό είναι έγκλημα καθοσιώσεως, αλλά δεν είναι της στιγμής.