Δε θα μας τρελάνετε ξανά

του Δημήτρη Βάσσιου

     μέλους της Π.Κ. Ελληνικού του ΣΥΝ

     (δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Η ΑΥΓΗ» 14.11.2009)

Μπορεί το νεαρό της ηλικίας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να ευθύνεται για τις αυτοκτονικές τάσεις, όχι μόνο του εγχειρήματος, αλλά και όλων των κομμάτων και ομάδων που τον συνθέτουν; Αν ναι, τότε πώς βοηθάει η «εμπειρία» όλων αυτών που τόσες δεκαετίες διαχειρίζονται τις καρέκλες της κατακερματισμένης Αριστεράς; Με την κατάθεση 10, 15 ή 20 σχεδίων καταστατικού για να δημιουργήσουμε χώρους υποδοχής και να  δώσουμε φωνή στους ανένταχτους; Σε ποια πολυκατοικία;

      Η νέα κυβέρνηση δεν περίμενε τις 100 μέρες χάριτος για να δείξει τα δόντια της πίσω από τα λαμπερά χαμόγελα και τις ουρές κάτω από τις «φιλολαϊκές» εισαγωγές των νομοσχεδίων. Ο μήνας του μέλιτος τελείωσε πρόωρα με την ολοκλήρωση του εγκλήματος στο λιμάνι του Πειραιά και την απόπειρα – σε αγαστή συνεργασία με τον αειθαλή κ.Μίχαλο – να αρθεί η «νομιμοποιητική βάση» της απεργίας των λιμενεργατών. Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα στο Σκαραμαγκά «επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος» για να βοηθήσουν τη γερμανική εταιρία να μεταπωλήσει τα ναυπηγεία που οι ίδιοι της πούλησαν, αφού το πανωπροίκι που της είχαν δώσει με τα υποβρύχια εξαντλήθηκε. Με συμπόνια ανακοινώνουν νομοσχέδια για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, όμως  τα «μικρά γράμματα» είναι τέτοια που μόνο ως δώρο στις «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος» τράπεζες φαντάζουν. Ακόμα μεγαλύτερη είναι η συμπόνια τους  για τους εργαζόμενους με προγράμματα stage στο δημόσιο και πετάνε στο δρόμο 25.000 δυστυχισμένους μπας και βρούνε καμιά πιο αξιοπρεπή δουλειά στον ιδιωτικό τομέα, όπου ελέγχουν αποτελεσματικότερα τη νόμιμη εφαρμογή τέτοιων προγραμμάτων. Δεν χωράει ανθρώπου νους τι περιμένει τους  95.000 ελαστικά εργαζόμενους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα – συμβασιούχους, ωρομίσθιους, εποχικούς, ενοικιαζόμενους κλπ με αποδοχές της πείνας. Και για να διαλυθεί κάθε ίχνος αμφιβολίας, ξαμολάνε και τους – οπλισμένους σαν  αστακούς – ράμπο του Μαρκογιαννάκη στα κεντρικά σημεία των συνοικιών της Αθήνας για να εμπεδώσουμε το δόγμα ότι ο νόμος και η τάξη τους θα τηρηθεί. Ακόμα κι αν το 25% ζει κάτω από το όριο της φτώχιας, ακόμα κι αν έχουν κατασχεθεί 25.000 σπίτια μέσα στο 2009, ακόμα κι αν οι νέοι μεγαλώνουν μέσα σε κλίμα ανασφάλειας και οι μισοί εργαζόμενοι ζουν σε συνθήκες επισφάλειας.

     Και η ριζοσπαστική αριστερά πού βρίσκεται; Αρκεί η παρουσία του Τσίπρα, του Λαφαζάνη, του Δρίτσα και καμιά δεκαριά άλλων στελεχών για να νιώθουμε περήφανοι για το χώρο μας; Πού είναι η αλληλεγγύη μας στην «ξεχασμένη κοινωνία»; Κι αν Αριστερά δεν σημαίνει πρώτα απ’ όλα αλληλεγγύη, τότε τι σημαίνει; Πού είναι η Αριστερά όταν η «ξεχασμένη κοινωνία» διαδηλώνει κάτω από τα γραφεία της; Κι αν τους αγώνες αυτής της κοινωνίας δεν τους οργανώσει η Αριστερά, τότε ποιος είναι ο ρόλος μας; Να συνεδριάζουμε αενάως μέσα σε τέσσερις τοίχους οχυρωμένοι σε κύβους γεμάτους με βεβαιότητες ατομικές ή της τάσης ή της συνιστώσας που ανήκουμε; Να κάνουμε προβοκατόρικες προτάσεις για συλλαλητήρια κατά της τρομοκρατίας και μάλιστα όταν αυτοί που τα προτείνουν έχουν να πατήσουν σε διαδήλωση από την εφηβεία τους;   Να εκπονούμε σχέδια καταστατικών απέναντι σε έναν υπολογιστή έχοντας δίπλα μας και ένα κομπιουτεράκι για να μας βγουν οι ποσοστώσεις που θα προτείνουμε; Την ώρα που βιάζουν την κοινωνία, αυτή έχει διάθεση, κουράγιο και χρόνο να ασχοληθεί μ’ αυτά ή μετά θα αναρωτιόμαστε γιατί δεν μας κατάλαβε; Ο Λαφαζάνης γνωρίζει ότι δεν αρκεί ο αιχμηρός λόγος του, ο Δρίτσας κατανοεί ότι δεν αρκεί το ήπιο ύφος και ο τεκμηριωμένος λόγος του, γι’ αυτό είναι παρόντες. Γι’ αυτό ούτε χρειάζονται ούτε ασχολούνται με τις ποσοστώσεις.

     Είναι αυτονόητο ότι το κόμμα μας, ο ΣΥΝ δεν μας  απέτρεψε ποτέ να είμαστε και μέλη πχ της δημοτικής παράταξης – άρα μπορούμε και πρέπει να είμαστε και μέλη οποιασδήποτε παράταξης (εδώ του ΣΥΡΙΖΑ) στην οποία συμμετέχει το κόμμα μας και δεν χρειαζόμαστε διαμεσολαβητές (τελεία). Το ίδιο ισχύει και για τα μέλη των άλλων συνιστωσών και για τους ανένταχτους. Και δεν είμαστε επ’ αόριστον δεδομένοι σε καμιά τάση, σε καμιά συνιστώσα, ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ, παρά μόνο στην Αριστερά και στις αξίες της. Γιατί αυτό που μας λείπει δεν είναι οι περιχαρακώσεις σε τάσεις και συνιστώσες, αλλά η όσμωση όλων των μελών του ΣΥΡΙΖΑ και η κοινή αναζήτηση απαντήσεων στη νέα εποχή με υλικά από το παρόν και (κυρίως) από το μέλλον. Και δεν μας αφορά αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι συμμαχικό σχήμα ή ενωτικό εγχείρημα ή κόμμα (ενιαίο, ομοσπονδιακό, πολυτασικό …) Και ο ΣΥΝ κόμμα είναι και καταστατικό έχει, αυτό όμως από μόνο του δεν απέτρεψε το μπάχαλο που μας έβαλε στο ίδιο κάδρο με τους άλλους από το Δεκέμβρη μέχρι και τις Ευρωεκλογές.

     Εκείνο που (πρέπει να) μας αφορά είναι να βγάλουμε συμπεράσματα (όχι για την ήττα του 4,7% ή τη νίκη του 4,6% αλλά) από τους αγώνες της ριζοσπαστικής αριστεράς για το άρθρο 16, για το ασφαλιστικό, για τις παραλίες, τους ελεύθερους χώρους και τα δάση μας, για το Δεκέμβρη του Αλέξανδρου και της εξεγερμένης νέας γενιάς, της Κούνεβα και της δικιάς μας διαψευσμένης και απογοητευμένης γενιάς. Να αφήσουμε στην Παπαρήγα τα φοβικά σύνδρομα του μετεμφυλιοπολεμικού κράτους και να ξαναπιάσουμε το νήμα από τις δικές μας νίκες. Να είμαστε όλοι εκεί που βογκάει η κοινωνία, να τη βοηθάμε να οργανώνει τα κινήματά της, να την εμπνέουμε για την αποτελεσματικότητά τους. Αν όχι εμείς τότε ποιοι;