3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

του Δημήτρη Βάσσιου

      Χθες, πρώτη μέρα της σύσκεψης κι αφού παρήλασαν απ’ αυτό το βήμα διάφοροι αγαπητοί σύντροφοι που μας βομβάρδισαν με τις βεβαιότητες των συλλογικοτήτων που εκπροσωπούσαν με άρθρα και παραγράφους για μέλη και μη μέλη, για συνιστώσες και ποσοστώσεις, για ομοφωνίες και αυξημένες πλειοψηφίες…

      Πήρε το λόγο ένας σύντροφος από τους συμβασιούχους της Ολυμπιακής που όντας απλήρωτοι επί δυόμισι μήνες βιώνουν ένα αβέβαιο μέλλον στα 45 τους και στα 55 τους. Ο λυγμός που έπνιξε το τέλος της ομιλίας του ζητώντας μια ελάχιστη αλληλεγγύη αξίας ενός euro από τον καθένα μας δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η βίαιη εισβολή της ξεχασμένης κοινωνίας μέσα σε μια αίθουσα όπου έχουν συγκεντρωθεί αριστεροί απ’ όλη την Ελλάδα και βυζαντινολογούν.

      Ας βγούμε για λίγο από τις ατομικές ή συλλογικές βεβαιότητες που υποστηρίζουμε σ’ αυτή την αίθουσα κι ας αναλογιστούμε τι ήταν αυτό που μας έκανε περήφανους για τον ΣΥΡΙΖΑ του 2007 μέχρι και το Γενάρη του 2009 .
Μήπως ήταν η συμμετοχή μας στους αγώνες για το 16, για την παραλία στο Ελληνικό, για το ασφαλιστικό. Μήπως η συμμετοχή μας στο πλάι της νεολαίας το Δεκέμβρη ή και της Κούνεβα το Γενάρη. Μήπως από το κίνημα ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση μέχρι και το Γενάρη  του 09 ψάχναμε όχι τα σημεία που μας χωρίζουν, αλλά αυτά που μας ενώνουν.

Συντρόφισσες και σύντροφοι

      Όταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επιτίθεται στην κοινωνία και η Αριστερά ομφαλοσκοπεί με τα οργανωτικά της, αυτό μου θυμίζει το παράνομο ΚΚΕ που παραμονές της δικτατορίας διεκδικούσε τη νομιμοποίησή του. Όταν εγκαλούμε το ΠΑΣΟΚ ότι άλλα έλεγε προεκλογικά κι άλλα κάνει σήμερα, αυτό με παραπέμπει σε γκρίνιες απατημένου(ης) συζύγου – πολύ περισσότερο γιατί εμείς είμαστε αυτοί που λέγαμε ότι το ΠΑΣΟΚ είναι σκόπιμα ασαφές και η πολιτική του συμπληρωματική της πολιτικής της ΝΔ.

      Είναι καθήκον μας να ανατρέψουμε την καλλιέργεια του φόβου και τον ίδιο το φόβο που προσπαθούν να επιβάλουν στην κοινωνία με αφορμή την οικονομική κρίση. Αρκεί να αναδείξουμε τις πραγματικές αντιθέσεις μέσα στην κοινωνία πράγμα που είναι ευκολότερο σε συνθήκες κρίσης. Μπορούμε πχ να πούμε πως δεν είναι δικιά μας κρίση η κρίση της ΛΑΡΚΟ, δικιά μας κρίση είναι οι ζωές που χάθηκαν στο κολαστήριο της Λάρυμνας.

      Μπορούμε να ανατρέψουμε αυτό που θέλουν να εμπεδώσει η κοινωνία, ότι τάχα η Αριστερά βιώνει τις ουτοπίες της.