Τρία σημεία για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

    του Δημήτρη Βάσσιου

              

1.Το οργανωτικό (το πιο βαρετό)

      Δύο πράγματα ισχυρίζομαι πως μπορεί να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ: ή μετωπικό συμμαχικό σχήμα ή πολυτασικό κόμμα. Καμιά από τις βασικές εισηγήσεις δεν προτείνει τη μετατροπή του σε κόμμα προς το παρόν. Επομένως το ζητούμενο σήμερα είναι πώς οργανωτικά θα βελτιώσουμε την εξωστρεφή λειτουργία του και την εσωτερική δημοκρατία με ανοιχτά όλα τα παράθυρα στο μέλλον.

      Αν λοιπόν σήμερα είναι αδύνατο να προχωρήσουμε χωρίς εσωτερική δημοκρατία και ουσιαστικά με συντρόφους δύο ταχυτήτων (ενταγμένους και ανένταχτους σε συνιστώσες), εξίσου αντιδημοκρατικό είναι από τη Δευτέρα να συνεχίσουμε με μέλη δύο ταχυτήτων (ανένταχτους – μέλη του σχήματος και μέλη των συνιστωσών που θα «εκφράζονται» δια των εκπροσώπων της συνιστώσας τους). Απλά αντιστρέφουμε τους ρόλους. Επομένως μέλος του ΣΥΡΙΖΑ είναι όποιος το επιθυμεί και εντάσσεται στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που απορρέουν απ’ αυτή τη σχέση. Ταυτόχρονα όποια συνιστώσα το επιθυμεί αυτοδιαλύεται και τα μέλη της μπορούν να σχηματίσουν ρεύματα ιδεών μαζί με άλλους συντρόφους μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτή την έννοια και οι τάσεις του ΣΥΝ μπορούν να συμμετέχουν και να εκπροσωπούνται στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ.

      Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι επαγγελματίες επαναστάτες. Είναι αγωνιστές τις αριστεράς που προσφέρουν στην κοινωνία κάτι παραπάνω από τον ελεύθερο χρόνο τους.
Τα μέλη των μικρότερων συνιστωσών και οι ανένταχτοι θα πρέπει να κατανοήσουν ότι τα μέλη και τα στελέχη του ΣΥΝ που έχει πανελλαδική διάρθρωση δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα καθήκοντα και του κόμματος και του σχήματος. Εξάλλου ένα μετωπικό σχήμα δεν χρειάζεται τις γραφειοκρατικές δομές κόμματος. Επομένως η σημερινή οργανωτική δομή (πανελλαδική σύσκεψη και γραμματεία με αναλογική εκπροσώπηση συνιστωσών, ρευμάτων ιδεών & ανένταχτων) είναι επαρκής για τη δημοκρατική λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ.

      Δίπλα στη γραμματεία δείχνει ιδιαίτερα ωφέλιμη η λειτουργία της επιτροπής πολιτικής τεκμηρίωσης και το γραφείο τύπου. Από το ταμείο θα πρέπει να υποστηριχθεί και η οργάνωση και λειτουργία μιας ομάδας νομικής υποστήριξης αδύναμων κοινωνικών ομάδων.

2.Η οικονομική κρίση και η κρίση της κοινωνίας

      Μπορεί η κατάρρευση των πολυεθνικών κολοσσών να ξεκίνησε το 2008, η Ιστορία όμως έχει βάθος χρόνου. Και η κρίση της κοινωνίας, όπως και η αναδιανομή του πλούτου σε βάρος των ασθενέστερων στρωμάτων έρχεται από πολύ παλιά. Η καταλήστευση του τρίτου κόσμου με ή χωρίς πόλεμο έγινε χρήμα στις τσέπες ορισμένων. Η φορολογική αφαίμαξη των μισθωτών και των μικρομεσαίων έγιναν επιδοτήσεις στο πορτοφόλι του κάθε Λαναρά για να μετακομίσει στη Βουλγαρία και να αφήσει πίσω του ανεργία και δυστυχισμένες οικογένειες. Οι τράπεζες δανείζουν το ελληνικό δημόσιο με 5%, δανείζονται από ξένες τράπεζες με 1% με εγγύηση τα ομόλογα του δημοσίου και στη συνέχεια δανείζουν τα νοικοκυριά με 18 & 20%. Αν στο παζλ προστεθούν οι μίζες της SIEMENS, οι κουμπάροι, η καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων, το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, τα golden boys, η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, το ξεπούλημα στρατηγικών και κερδοφόρων τομέων της εθνικής οικονομίας, οι off shore εταιρίες, η αύξηση της ανεργίας, η ανασφάλιστη και η επισφαλής εργασία, το λουκέτο σε χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις τα εργατικά ατυχήματα, οι αυτοκτονίες… τότε ποιο είναι το συμπέρασμα;

      Οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν στόχευαν σε βάρος της κοινωνίας. Παρόλα αυτά το ίδιο το σύστημα δείχνει τα όριά του: Πόσο πια να παράγει κανείς, πόσο να εμπορευτεί όταν δεν υπάρχουν καταναλωτές;

Κι αν δεν υπάρχει κέρδος τι ρόλο καλείται να παίξει ένα κοινωνικό οικονομικό σύστημα που βασίζεται στη συσσώρευση κεφαλαίου; Έλα όμως που η Ιστορία δεν γράφεται με νομοτέλειες. Γιατί τα φράγκα υπάρχουν, το θέμα είναι πού είναι τα φράγκα;

     Το νέο στοιχείο που έρχεται με την οικονομική κρίση είναι η καλλιέργεια του φόβου και ο ίδιος ο φόβος. Η «ξεχασμένη κοινωνία» είτε θα φοβηθεί και θα συντηρητικοποιηθεί είτε (θα κληθεί και) θα ανατρέψει το σύστημα.

3.Η Αριστερά της ουτοπίας ανατρέπει τις ουτοπίες

      Όταν το ΠΑΣΟΚ επιτίθεται στην κοινωνία και η Αριστερά ομφαλοσκοπεί με τα οργανωτικά της, αυτό μου θυμίζει το ΚΚΕ που τις παραμονές της δικτατορίας διεκδικούσε τη νομιμοποίησή του. Όταν εγκαλούμε το ΠΑΣΟΚ ότι άλλα έλεγε προεκλογικά κι άλλα κάνει, αυτό με παραπέμπει σε γκρίνιες απατημένου(ης) συζύγου – πολύ περισσότερο γιατί εμείς λέγαμε ότι το ΠΑΣΟΚ είναι σκόπιμα ασαφές και η πολιτική του συμπληρωματική της πολιτικής της ΝΔ.

      Κι όμως μπορούμε να ανατρέψουμε τις ουτοπίες μας, αρκεί να αναδείξουμε τις πραγματικές αντιθέσεις της κοινωνίας πιο εύκολα σε συνθήκες κρίσης. Μπορούμε να πούμε πχ ότι δεν είναι δικιά μας κρίση η κρίση της ΛΑΡΚΟ, δικιά μας κρίση είναι οι ζωές των εργατών που χάθηκαν στο κολαστήριό της στη Λάρυμνα.

      Γιατί δεν ήταν δικιά μας ουτοπία η ανατροπή της αναθεώρησης του άρθρου 16, ήταν ουτοπία αυτών που νόμιζαν ότι θα κάνουν περίπατο πάνω από το πτώμα του δημόσιου πανεπιστήμιου. Δεν ήταν δικιά μας ουτοπία η ελεύθερη παραλία, ήταν ουτοπία όσων νόμιζαν ότι τα πάντα είναι εμπορεύσιμα. Δεν ήταν δικιά μας ουτοπία η προστασία και αξιοπρεπής συντήρηση του δημόσιου χώρου αρκεί να υπάρχει η πολιτική βούληση, ήταν ουτοπία αυτών που ήθελαν να ρημάξει η δημόσια περιουσία και να την ξεπουλήσουν στα συμφέροντα.

      Δεν είναι δικιά μας ουτοπία αν πούμε ότι είναι δευτερεύον αν οι μισθοί στο δημόσιο παγώσουν από τα 2000 καθαρά ή μικτά και ότι το πρωτεύον είναι ότι κοροϊδεύουν  εκατοντάδες χιλιάδες υπαλλήλους όταν τους τάζουν αυξήσεις 30-35 euro το μήνα, ένα νερό κι ένα κουλούρι τη μέρα. Δεν είναι δικιά μας ουτοπία αν πούμε ότι – αφού παγώνουν οι μισθοί στα 2000 το μήνα – πρέπει να παγώσουν και τα κέρδη των επιχειρήσεων πχ στα 60000 το χρόνο ανά εταίρο ή μέτοχο φορολογώντας τα από κει και πάνω με 100¨%.Δεν είναι δικιά μας ουτοπία αν καλέσουμε όσους φορολογούνται άδικα ή όσους πληρώνουν υπερβολικά επιτόκια, να αρνηθούν να πληρώσουν κι εμείς θα τους παρέχουμε νομική και πολιτική κάλυψη. Δεν είναι ουτοπία να διατρανώσουμε πως άλλο είναι το νόμιμο και το παράνομο κι άλλο το δίκαιο και το ηθικό.

      Δεν είναι ουτοπία να πούμε ή αυτοί ή εμείς. Δεν είναι ουτοπία να πιστέψουμε πως εμείς θα νικήσουμε. Αρκεί να είμαστε εκεί.