Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ...

γράφει ο Θανάσης Καρτερός

Το προσέξατε κι εσείς ή εγώ είμαι καχύποπτος λόγω πολιτικώς ύποπτου παρελθόντος; Σαν να χάθηκαν οι επικοινωνιακές πιένες της χρυσής εποχής, όταν η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς έλαμπε κάτω από το φως του έρωτα και της προσδοκίας.

Όταν μέγα πλήθος αριστερών και νεοαριστερών, επωνύμων και νεοεπωνύμων, επαλήθευε τον στίχο του Σαββόπουλου: «Τώρα κοκορεύεσαι επάνω στον εξώστη, και μιλάς στο πόπολο σαν τον ναυαγοσώστη». Και όταν καμιά επίκριση, δημοσιογραφική, κομματική ή πρωθυπουργική, δεν μπορούσε να συμμαζέψει τις παρεμβάσεις -και τις συνακόλουθες πατάτες- επί παντός θέματος και αναθέματος.

Αυτά τότε. Τώρα όμως σαν να αραίωσαν αισθητά οι τάξεις των ομιλητικών. Σοβαρεύτηκαν, θα πεις, κοιτάζουν να κάνουν τη δουλειά τους και όχι να ξημεροβραδιάζονται στα τηλεοπτικά παράθυρα.

Εντάξει, ευτυχώς, και συγχαρητήρια. Αλλά όταν ο κόσμος καίγεται, οι απέναντι ξεδιπλώνουν μια πρωτοφανή επίθεση και η μαινόμενη Ηρωδιάς των βαρόνων ζητάει κεφαλές επί πίνακι, είναι, λέτε, η σιωπή χρυσός;

Ή μήπως έχουν αρχίσει να αναπτύσσονται και στους ημετέρους τα γνωστά φαινόμενα λούφας; Άσε τον Παππά, τον Κρέτσο, τον Σπίρτζη, τον Πολάκη, τον Φίλη να καθαρίσουν μόνοι τους; Κι αργότερα βγαίνουμε κι εμείς να καθαρίσουμε όμορφα κι απλά, φρέσκα φασολάκια;

Διότι, για να σας πω την αμαρτία μου, έφτασα να μετράω εξαφανισμένους, από τότε ιδιαίτερα που την πέσανε τοξικά, ταξικά και ξέφρενα, μ’ όλα τους τα πυρά στην κυβέρνηση οι συμμορίες, που παριστάνουν τις ομάδες συμφερόντων, τους καναλάρχες, τους συνδικαλιστές, τους βιομήχανους και ενίοτε τα κόμματα και τους δημοκράτες. Με τηλεβόλα υψηλής ευκρίνειας, που σημαδεύουν όποιο κεφάλι ξεχωρίζει. Του Τσίπρα πρωτίστως. Συντονισμένοι και πολιτικά λυσσασμένοι.

Κι αντί απέναντι σ’ αυτό τον στρατό των ελεεινών, με τα ελεεινά μέσα -και Μέσα- και τους εξίσου ελεεινούς σκοπούς, να κινητοποιηθούν όλες οι δυνάμεις και οι εφεδρείες, μας προκύπτει από πολλούς η σιωπή των αμνών. Ή των αχαμνών.

Μίλα, βρε, λέει ο Αζίζ Νεσίν σε έναν από τους ήρωές του, που επιπλέει στη ζωή με σωσίβιο τη σιωπή.

Μιλάτε, βρε, απαιτεί και πολύς ανώνυμος κόσμος από τον επώνυμο κόσμο -εκείνους με πόστο, θέση, εξουσία στην κυβέρνηση και στο κόμμα. Ούτε έξυπνο είναι, όπως ήταν κάποτε με τα παλιά κόμματα εξουσίας, να σωπαίνετε. Αύτανδρο θα πάει το σκαρί αν οι πειρατές καταφέρουν να το... αλαφουζέψουν.

Και υπάρχουν στιγμές -τώρα είναι μία από αυτές- που ο καθένας καλείται να πάρει ανοιχτά και παλικαρίσια τη θέση του πλάι στους συντρόφους του. Μ’ όλη του τη φωνή.

Στο κάτω - κάτω όφειλαν όλοι να ξέρουν ότι το δίκιο, όπως λέει η Μάρω Δούκα, είναι ζόρικο πολύ...

η Αυγή