Περί καταστολής γενικώς και ειδικώς

γράφει ο Δημήτρης Βάσσιος

Αγροτικές κινητοποιήσεις, Φεβρουάριος 2013
(και όχι 2016) για να μην ξεχνιόμαστε

Η θέση μας απέναντι στην καταστολή είναι ανέκαθεν σαφέστατη, γι αυτό στα ιστολόγιά μας έχουμε ειδικό φάκελο, και δεν δίνουμε το δικαίωμα σε κανένα να μας ζητά κάθε τόσο όρκους αφοσίωσης σ' αυτή την αρχή.

Η θέση μας για τα κόμματα και τα κινήματα -τα αυθεντικά κινήματα, όχι τις σφραγίδες- επίσης είναι γνωστή, αλλά θα τη θυμίσουμε επειδή δεν έχουμε ξεχωριστό φάκελο για τα κόμματα, για την Αριστερά έχουμε:

Έχοντας ως εμπειρία την παταγώδη αποτυχία των σοσιαλιστικών εγχειρημάτων, θεωρούμε τα κινήματα υποκείμενα των κοινωνικών αγώνων και του μετασχηματισμού της κοινωνίας.

Ταυτόχρονα θεωρούμε ότι τα κόμματα είναι θεσμοί και φορείς ιδεών (με τις όποιες παθογένειές τους) του οποιουδήποτε, πλην όμως, δημοκρατικού κοινωνικού συστήματος.

Ειδικά τα κόμματα της Αριστεράς τα θεωρούμε εργαλεία για την οργάνωση του λαού μας σε αυτόνομα κινήματα και τον συντονισμό τους με την ταξική μεροληψία που έχει η ιδεολογία μας.

Κι επειδή δογματικοί δεν είμαστε, θεωρούμε ότι -όπως τα εργαλεία- έτσι και τα κόμματα χρειάζονται κάθε τόσο service κι όταν η ανανέωσή τους είναι πλέον αδύνατη, χρειάζονται αντικατάσταση και όχι κατάργηση.

Για πολλούς ο διαχωρισμός της βίας σε κρατική - κατασταλτική και σε "μαμή της Ιστορίας" θεωρείται αυτονόητη.

Αυτό που δεν ισχύει ως αυτονόητο είναι ότι δεν μπορεί ο καθένας ή η κάθε ομάδα - συλλογικότητα να αυτοχρίζεται "μαμή της Ιστορίας".

Τούτων δοθέντων είναι -όχι μόνο απαράδεκτα, αλλά και- επικίνδυνα αντιδημοκρατικά φαινόμενα οι καταλήψεις, αποκλεισμοί ή επιθέσεις σε πολιτικά ή πολιτιστικά γραφεία, γιατί -το είπαμε- είναι χώροι ιδεών, άσχετα αν συμφωνούμε ή όχι με αυτές.

Αυτό το "προνόμιο" ανήκει μόνο σε όσους επιβουλεύονται τη δημοκρατία και με αυτή την έννοια η Δημοκρατία έχει υποχρέωση να υπερασπίζεται ως οξυγόνο της αυτούς τους χώρους με τα μέσα που διαθέτει.

Στην υπεράσπισή της τον πρώτο λόγο έχουν η συνεργασία και η αλληλεγγύη όσων δεν την απεργάζονται αφήνοντας στην πάντα άλλες διαφορές και τον τελευταίο λόγο έχουν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί.

Αν κάποιοι θεωρούν ότι αυτά τα μέσα είναι κατασταλτικά, τότε να αναλογιστούν πρώτα ότι, όπως διακρίνουν τη βία, το ίδιο πρέπει να κάνουν και με την καταστολή, αλλιώς είναι βαθειά νυχτωμένοι.

Ακόμα χειρότερα, όσοι νομίζουν ότι οι επιθέσεις σε πολιτικούς χώρους είναι πράξη επαναστατική - ανατρεπτική, θα πρέπει να εξηγήσουν τι είναι οι ίδιες πράξεις όταν αυτές εκτελούνται από τάγματα εφόδου με τον μανδύα πολιτικού κόμματος.

Και θα πρέπει επίσης να εξηγήσουν πώς στη συνέχεια νομιμοποιούνται οι ίδιοι να διεκδικούν το κλείσιμο γραφείων φασιστικών συμμοριών φορώντας οι ίδιοι τον μανδύα του αντιφασίστα.

Αυτό όμως που συνέβη στο συλλαλητήριο στην πλατεία Συντάγματος είναι διαφορετικής τάξης, μεγέθους και ποιότητας ζήτημα.

Οι δυνάμεις καταστολής αναθαρημένες προφανώς από τη -μη- κατάληξη προηγούμενων ΕΔΕ ή προανακριτικών έδωσαν τα ρέστα τους με τον ίδιο τρόπο που έπρατταν και επί των κυβερνήσεων του δικομματισμού.

Η νέα διαμαρτυρία του ΣΥΡΙΖΑ και οι νέες εξαγγελίες του Υπουργείου για νέες ΕΔΕ και προκαταρκτικές, ούτε τα "σταγονίδια" (αν νομίζουν κάποιοι ότι πρόκειται για τέτοια) συνετίζουν, ούτε την κοινωνία πείθουν.

Η κατάσταση είναι δύσκολη για την κοινωνία, ο χρόνος τρέχει με ταχύτητες μνημονίων, τα αποτελέσματα του όποιου προαναγγελθέντος εκδημοκρατισμού της Ελληνικής Αστυνομίας αργούν.

Εδώ που φτάσαμε χρειάζεται είτε να ληφθούν μέτρα άμεσης αποτελεσματικότητας, είτε να σταλούν όλα τα ΜΑΤ να σπάνε πέτρες.

Κι αν οι αρμόδιοι δεν μπορούν ούτε το ένα ούτε το άλλο, ας πάνε οι ίδιοι στα νταμάρια.