Καταπίνοντας πίτσες κόκκινες

γράφει ο Δημήτρης Βάσσιος

"Λάτσης, τρόικα, ΣΥΡΙΖΑ και πίτσες μπλε"... οι πιασιάρικοι τίτλοι είναι το άλφα και τα οργασμικά τελειώματα είναι το ωμέγα ενός κειμένου που μπορεί να λέει πολλά έως τίποτα.

Αλλά όταν έχεις φάει στη μάπα εκατοντάδες ξύλινες αναλύσεις ξύλινων αποφάσεων

της Κεντρικής Επιτροπής ή του Πολιτικού Γραφείου, ο λαϊκισμός καταπίνεται αμάσητος...

Κι έτσι η ζωή κυλάει τεμπέλικα κι αγέρωχα, ο σταλινισμός κάθεται στο λαρύγγι μας μέχρι σήμερα κι εμείς ελπίζουμε ότι -έστω και με το ζόρι- θα τον καταπιούμε...

Και μετά ξανά αναλύσεις και διχογνωμίες αν είναι σοσιαλφασισμός ή γνήσιος κομμουνισμός ή γνήσιο τέκνο της λαϊκής οργής, αυτό που δεν καταπίνεται...

Όπως δεν καταπίνονται κι "άλλα λαϊκά" τέκνα της οργής που πλέον ορθώνουν το ανάστημά τους στη μισή Ευρώπη, εκεί ακριβώς που τρέφονται από την άλλοτε αν-υπαρκτότητα και την τωρινή ανεπάρκεια της κομμουνιστικής γνησιότητας.

Κατά τα άλλα, τώρα επιτέλους ανακαλύψαμε και το πολιτικό υπόβαθρο της ιδεολογικής μας σύγχισης, αφού αυτό έχει ονοματεπώνυμο: Ξεπούλημα του Ελληνικού... και ξαναρχίζουμε παραφράζοντας "τίνος είναι βρε γυναίκα τα παιδιά".

Όπως ανακαλύψαμε τον όψιμα πολύ πολιτικό -καθότι αντισύριζα- Αρκά, που μέχρι τώρα τον λοιδωρούσαμε γιατί βρίσκαμε το σκίτσο του εξόχως σεξιστικό...

Μάγκας ο Χατζηνικολάου, του βγάζω το καπέλο...

Ο πιο έξυπνος γνήσιος οννεδίτης μάζεψε τις πιο λαϊκές πένες του γνήσιου κομμουνισμού στα ΜΜΕ του (το Νίκο και το Στάθη), αφήνοντας στο Ριζοσπάστη και στο Λαϊκό Δρόμο (με πριν ή μετά το μλ, θα σας γελάσω) τα ξύλινα μολύβια.

Τη Δευτέρα (αυτή είναι η επόμενη εργάσιμη, γι αυτό και τη μισώ) με το που θα ξυπνήσω θα παραδώσω -όχι την κομματική, αλλά- την ιδεολογική μου ταυτότητα, φωνάζοντας "ανατροπή, σύντροφοι... εξέγερση συναγωνιστές" και θα επανενταχθώ στο αλαλάζον και εξεγερμένο ποίμνιον, πλην όμως ποίμνιον...

Κι η ζωή θα κυλάει όμορφα, τεμπέλικα κι αγέρωχα... καταπίνοντας πίτσες κόκκινες.