γράφει ο Δημήτρης Βάσσιος
Να σκεφτούν αν έκανε καλά ο Τσε που έφυγε ή αν θα έπρεπε να μείνει και να "βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά" μαζί με τον Φιντέλ και έτσι -παρά τις απόπειρες εισβολής και δολοφονίας, παρά το 50χρονο εμπάργκο- η Κούβα να είναι ανεξάρτητη και ο λαός της όρθιος.
Είναι εύκολο να έχει κανείς "και την πίτα σωστή και τον σκύλο χορτάτο", αλλά αυτό μπορεί να συμβεί μόνο στη φαντασία ορισμένων αριστερών που αδιαφορούν για τους πολιτικούς και οικονομικούς συσχετισμούς και τις πολιτικές και (κυρίως) κοινωνικές συνέπειες της κάθε ήττας.
Η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στην Αβάνα και ο επικήδειος που εκφώνησε προς τιμήν του Φιντέλ και όλων των μεγάλων όπου γης επαναστατών, σηματοδοτεί ακριβώς αυτό: ότι μπορούμε να "λερώνουμε τα χέρια", χωρίς να χάνουμε την ιδεολογική πυξίδα.
Αυτό γνώριζαν οι κουβανοί που τίμησαν τον Αλέξη Τσίπρα και του εμπιστεύθηκαν έναν τόσο κρίσιμο και παγκόσμιου βεληνεκούς επικήδειο, που αναδείκνυε τους κοινούς τόπους των προβλημάτων του ελληνικού και του κουβανικού λαού και την αναγκαιότητα απαντήσεων υπερεθνικού χαρακτήρα, που δεν άφησε ανέγγιχτα τα ζητήματα δημοκρατίας.
Αυτό αδυνατούν να κατανοήσουν όσοι αναζητούν δρόμο για το σοσιαλισμό με το πάμφτωχο σταλινικό (και όχι μόνο) εργαλείο "ή σωτήρας, ή προδότης".
Αυτό είναι που δεν μπορούν να κατανοήσουν όσοι -θα ήθελαν, αλλά- δεν μπορούν να είναι και με τον Φιντέλ, και με τον Τσε - δηλαδή και με την πολιτική, και με την ιδεολογία.
Αλλά αν αυτά έχουν μικρή σημασία, με τον επικήδειο ο Αλέξης Τσίπρας ανέδειξε την -ιδεολογική- διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους πλούσιους, τους εκμεταλλευτές και τους υποταγμένους από τη μια - στους φτωχούς, τους καταπιεσμένους και τους ανυπότακτους από την άλλη.
Υπάρχει όμως και ο πόλεμος στο πολιτικό επίπεδο, στον οποίο οι μεν πολιτικοί εκφραστές των πρώτων αενάως προσπαθούν να κρατήσουν υποταγμένα τα μυαλά των υποταγμένων φτωχών και να υποτάξουν τους ανυπότακτους, οι δε εκφραστές των δεύτερων να πλουτίσουν τη σκέψη των ανυπότακτων και να απελευθερώσουν τα μυαλά των υποταγμένων.
Με αφορμή τον θάνατο του Φιντέλ, οι όπου γης νεοφιλελεύθεροι, ακροδεξιοί και φασίστες επιχειρούν να πείσουν για τον θάνατο ενός τυράννου, ενός δικτάτορα, αναδεικνύοντας τα ελλείμματα δημοκρατίας στην Κούβα και θάβοντας τις κοινωνικές κατακτήσεις της κουβανικής επανάστασης, ωσάν η Κούβα να είναι ένα νησάκι κάπου στον Ειρηνικό (ή στη Μεσόγειο) και όχι ένα κομμάτι της Καραϊβικής και της Λατινικής Αμερικής που συνιστούν τα πιο οδυνηρά παραδείγματα άσκησης αποικιοκρατικής και ιμπεριαλιστικής πολιτικής κατά κανόνα μέσω αιματηρών πραξικοπημάτων και δικτατοριών.
Επιχειρούν να πείσουν για τον θάνατο ενός άλλου Σαντάμ Χουσεΐν με πολλά παλάτια, πολλές βίλες, πολλά κότερα, πολλή κραιπάλη, πολλές γυναίκες και (ειδικά για τον Φιντέλ) πολλά... πούρα, αλλά με τα ίδια φτωχά και φτηνά εργαλεία "ή με τις δημοκρατίες μας ή με την τυραννία".
Κι αν για τους νεοφιλελεύθερους κλπ το πρόβλημα δεν είναι οι διαφορές ανάμεσα στην επανάσταση του Τσε και σ' αυτήν του Φιντέλ, τα εργαλεία τους δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται ότι τα αγάλματα στο Ιράκ έπεσαν την ίδια νύχτα, σε αντίθεση με την Κούβα που ο λαός της γεμίζει την Πλατεία της Επανάστασης για να τιμήσει τον εκλιπόντα ηγέτη του.
Δείχνουν ακριβώς ότι τον Φιντέλ Κάστρο τον φοβούνται ακόμα και νεκρό, όπως φοβούνται και τον -εδώ και μισό αιώνα- νεκρό Τσε Γκεβάρα, στοχεύοντας όχι στο μυαλό του λαού της Κούβας (όπου δεν θα διστάσουν να επιχειρήσουν την αντεπανάστασή τους), αλλά στα δικά μας μυαλά.
Από τη δική μας πλευρά, στο δίλημμα "μεταρρύθμιση ή επανάσταση" -στο οποίο οι κομμουνιστές του προηγούμενου αιώνα απάντησαν με ένοπλες επαναστάσεις, που κάθε άλλο παρά συνοδεύτηκαν από δημοκρατία, με τα γνωστά αποτελέσματα- οφείλουμε να είμαστε σαφείς: Και μεταρρύθμιση, και επανάσταση!
Έχουμε χρέος να πορευτούμε και να ανοίξουμε νέους δρόμους, διευρύνοντας και βαθαίνοντας τη δημοκρατία των ευρωπαϊκών αξιών, του ανθρωπισμού και του διαφωτισμού... δρόμους που θα ανοίγουν τα πεδία της αλληλεγγύης και των ταξικών συγκρούσεων μέσα από τον νέο διεθνισμό των υπερεθνικών ενοτήτων.
Αυτό είναι που δεν μπορούν να κατανοήσουν όσοι -θα ήθελαν, αλλά- δεν μπορούν να είναι και με τον Φιντέλ, και με τον Τσε - δηλαδή και με την πολιτική, και με την ιδεολογία.
Αλλά αν αυτά έχουν μικρή σημασία, με τον επικήδειο ο Αλέξης Τσίπρας ανέδειξε την -ιδεολογική- διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους πλούσιους, τους εκμεταλλευτές και τους υποταγμένους από τη μια - στους φτωχούς, τους καταπιεσμένους και τους ανυπότακτους από την άλλη.
Υπάρχει όμως και ο πόλεμος στο πολιτικό επίπεδο, στον οποίο οι μεν πολιτικοί εκφραστές των πρώτων αενάως προσπαθούν να κρατήσουν υποταγμένα τα μυαλά των υποταγμένων φτωχών και να υποτάξουν τους ανυπότακτους, οι δε εκφραστές των δεύτερων να πλουτίσουν τη σκέψη των ανυπότακτων και να απελευθερώσουν τα μυαλά των υποταγμένων.
Με αφορμή τον θάνατο του Φιντέλ, οι όπου γης νεοφιλελεύθεροι, ακροδεξιοί και φασίστες επιχειρούν να πείσουν για τον θάνατο ενός τυράννου, ενός δικτάτορα, αναδεικνύοντας τα ελλείμματα δημοκρατίας στην Κούβα και θάβοντας τις κοινωνικές κατακτήσεις της κουβανικής επανάστασης, ωσάν η Κούβα να είναι ένα νησάκι κάπου στον Ειρηνικό (ή στη Μεσόγειο) και όχι ένα κομμάτι της Καραϊβικής και της Λατινικής Αμερικής που συνιστούν τα πιο οδυνηρά παραδείγματα άσκησης αποικιοκρατικής και ιμπεριαλιστικής πολιτικής κατά κανόνα μέσω αιματηρών πραξικοπημάτων και δικτατοριών.
Επιχειρούν να πείσουν για τον θάνατο ενός άλλου Σαντάμ Χουσεΐν με πολλά παλάτια, πολλές βίλες, πολλά κότερα, πολλή κραιπάλη, πολλές γυναίκες και (ειδικά για τον Φιντέλ) πολλά... πούρα, αλλά με τα ίδια φτωχά και φτηνά εργαλεία "ή με τις δημοκρατίες μας ή με την τυραννία".
Κι αν για τους νεοφιλελεύθερους κλπ το πρόβλημα δεν είναι οι διαφορές ανάμεσα στην επανάσταση του Τσε και σ' αυτήν του Φιντέλ, τα εργαλεία τους δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται ότι τα αγάλματα στο Ιράκ έπεσαν την ίδια νύχτα, σε αντίθεση με την Κούβα που ο λαός της γεμίζει την Πλατεία της Επανάστασης για να τιμήσει τον εκλιπόντα ηγέτη του.
Δείχνουν ακριβώς ότι τον Φιντέλ Κάστρο τον φοβούνται ακόμα και νεκρό, όπως φοβούνται και τον -εδώ και μισό αιώνα- νεκρό Τσε Γκεβάρα, στοχεύοντας όχι στο μυαλό του λαού της Κούβας (όπου δεν θα διστάσουν να επιχειρήσουν την αντεπανάστασή τους), αλλά στα δικά μας μυαλά.
Από τη δική μας πλευρά, στο δίλημμα "μεταρρύθμιση ή επανάσταση" -στο οποίο οι κομμουνιστές του προηγούμενου αιώνα απάντησαν με ένοπλες επαναστάσεις, που κάθε άλλο παρά συνοδεύτηκαν από δημοκρατία, με τα γνωστά αποτελέσματα- οφείλουμε να είμαστε σαφείς: Και μεταρρύθμιση, και επανάσταση!
Έχουμε χρέος να πορευτούμε και να ανοίξουμε νέους δρόμους, διευρύνοντας και βαθαίνοντας τη δημοκρατία των ευρωπαϊκών αξιών, του ανθρωπισμού και του διαφωτισμού... δρόμους που θα ανοίγουν τα πεδία της αλληλεγγύης και των ταξικών συγκρούσεων μέσα από τον νέο διεθνισμό των υπερεθνικών ενοτήτων.
Αλλιώς, πώς θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για όραμα ελκυστικό, αν ο "σοσιαλισμός" είναι αφυδατωμένος από τη δημοκρατία;
Πώς θα μπορέσει ο οποιοσδήποτε να μιλήσει για "δημοκρατία", αν αυτή είναι απεμπλουτισμένη από την κοινωνική δικαιοσύνη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου