Ο Αλέξης Τσίπρας έχει αποδείξει ότι πολιτική είναι η τέχνη να αλλάζεις τους συσχετισμούς

γράφει ο Δημήτρης Βάσσιος

Διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως, συνηθίζουν να λένε... γιατί δεν μπορεί, ούτε διεκδικεί, ένα τέτοιο κείμενο -σαν κι αυτό που παραθέτω μετά τον μακροσκελή πρόλογό μου- να γίνει πολιτικό μανιφέστο...

Αν όμως δεν ακούσουμε τη ζωή (και τη Zoi) -όχι τη Zoe-, αν αυτά που λέει η ψυχούλα της δεν τα κάνουμε μέρος του μανιφέστου, τότε μένουμε εμείς, οι "αυθεντίες", με τις μοναδικές αλήθειες μας που εύκολα μετατρέπονται σε επικίνδυνες ιδεοληψίες.

Βρισκόμαστε σε ένα δύσκολο σταυροδρόμι:

Από τη μια έχουμε υποχρέωση να ενστερνιστούμε αναπόφευκτες συγκρούσεις με οτιδήποτε αναπαράγει το σάπιο σύστημα -και όσοι το υπηρέτησαν / υπηρετούν- που κατέστρεψε την πατρίδα μας και την κοινωνία... Το "οτιδήποτε" είναι ο χωροφύλακας, ο παπάς και ο δάσκαλος... κι από κοντά κι ο πρόεδρος, που κάποτε λέγαμε για τις εξουσίες στο χωριό, και ο νοών (και ο Τσίπρας σαφέστατα "νοεί"), νοείτω...

Από την άλλη έχουμε υποχρέωση να ενστερνιστούμε τον τρόπο που ο δάσκαλος συνομιλεί με τον / την μαθητή / μαθήτρια με τον τρόπο που αφείλει να περιβάλλει αυτή την ευαίσθητη σχέση -γιατί έτσι έμαθε να επικοινωνεί με το ανθρώπινο περιβάλλον- και να υιοθετήσουμε τον τρόπο του (και ο Τσίπρας δεν μπορεί παρά να κατανοεί αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας που καμιά σχέση δεν έχει με ράβδους ή εξυπνακισμούς που χρησιμοποιούν "δάσκαλοι" απέναντι σε "κακούς" μαθητές)...

Καλώς ή κακώς...

Ο χωροφύλακας μας έμαθε να φοβόμαστε το κράτος, την εξουσία, επειδή είχε ανάγκη να τρέμουμε τον ίδιον.

Ο παπάς μάς έμαθε να φοβόμαστε τον Θεό, επειδή ο ίδιος είχε ανάγκη να σεβόμαστε τα ράσα του.

Ο δάσκαλος (αυτός που δεν κουβαλάει πολιτικά, συνδικαλιστικά ή προσωπικά κόμπλεξ) μας έμαθε να σεβόμαστε αυτά που μας δίδαξε -και όχι απαραίτητα το πρόσωπό του.

Όταν λοιπόν πάω στο χωριό μου και συναντώ έναν -τέτοιον- δάσκαλο και του θυμίζω ότι ήμουν μαθητής του, αφού ξεπερνάει την πρώτη έκπληξη, αναρωτιέται πώς μπορεί να τον θυμάμαι μετά από τόσα χρόνια (σ.σ. 40 τόσα χρόνια, μιλάμε)...

Κι όταν του απαντώ ότι εκτός από τα μαθηματικά ή τα ελληνικά (αναλόγως) συνέβαλε τα μέγιστα (σε δίσεκτα για αριστερές οικογένειες του χωριού χρόνια) να γίνω "άνθρωπος", ακολουθεί το "κάτσε να σε κεράσω έναν καφέ".

Γι' αυτούς τους λόγους έχω γίνει εμμονικός και απαιτώ από τον πρώτο αριστερό πρωθυπουργό της Ελλάδας να ακούσει -αυτούς- τους εκπαιδευτικούς και να μην υποκύψει στον χωροφύλακα και τον παπά...

Να συγκρουστούμε με το παλιό χωρίς φόβο αλλά με πάθος, πρώτα απ' όλα εκεί που δεν υπάρχει δημοσιονομικό κόστος...

Γιατί, αν κάποτε κάποιος έπειθε ότι "πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού", ο Αλέξης Τσίπρας έχει αποδείξει ότι "πολιτική είναι η τέχνη να αλλάζεις τους συσχετισμούς" και στους τομείς που ανέφερα οι συσχετισμοί είναι ευνοϊκοί.

Τόλμη χειάζεται και ο πρώτος αριστερός πρωθυπουργός της Ελλάδας έχει αποδείξει ότι την έχει!

*** * ***

Ξεκίνησα λέγοντας ότι "δεν μπορεί, ούτε διεκδικεί, ένα τέτοιο κείμενο να γίνει πολιτικό μανιφέστο"...
Να μην το διαβάσουμε;
 

της Ζωής Χατζηθωμά
 

-Και μετά ήρθε ο καλός της και την έσωσε!
-Και τι έγινε παρακάτω γιαγιά;

-Τον έσωσε κι αυτή...
-Μόνη της δε μπορούσε να σωθεί;

-Όλοι έχουμε ανάγκη από τις σταθερές μας, μάτια μου, ακόμη κι αν είναι κάποιος μέσα σε ένα παραμύθι. Φτάνει να σου ζεσταίνει την καρδιά και κάτι να σου δαγκώνει τα σωθικά, για να νιώθεις ζωντανός.

Και να μπορείς να ονειρεύεσαι με μάτια ανοιχτά, να έχεις έμπνευση και όρεξη για ζωή και να χαμογελάς τις νύχτες κοιτάζοντας τα αστέρια... Να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, σοφότερος και να βγαίνεις από το σκοτεινό σου καβούκι, αφού νιώθεις χαρισματικός και ξεχωριστός. Εκεί βρίσκεται η ουσία! Και αν με ρωτάς, θα σου πω ''Ναι, γίνεται και καλύτερα, ναι, γίνονται και θαύματα!''