Ας κάνουμε κάτι άλλο... ας παίξουμε !!!

γράφει ο Δημήτρης Βάσσιος

Σερφάροντας στα ρηχά να βρω καμιά τοπική είδηση βρήκα αυτό το άρθρο. Μου άρεσε ο τρόπος που ξεκίνησε, αλλά κι αυτός που τελείωσε (ποιητικά και τραγουδιάρικα)...

Παρακάμπτοντας τα υπόλοιπα βγάζει κανείς συμπεράσματα στα γρήγορα

-χωρίς χρονοτριβές- αναλαμβάνοντας υψηλό ρίσκο να κάνεις λάθος.

Πέρα όμως από τους στίχους του Αγγελάκα, βρήκα μια ενδιαφέρουσα γραφή, αλλά και προσεγγίσεις σε θέματα που απασχολούν την καθημερινότητα σχεδόν κάθε ελληνικής οικογένειας.

Ομολογώ ότι με ψιλοχάλασε κάπου στη μέση - εκεί που και ο ίδιος ο αρθρογράφος ομολογεί ότι "από αλλού το ξεκίνησα, αλλού το πήγα".

Δεν με χάλασε που το πήγε αλλού, αλλά επειδή -θεωρώ ότι- έχασε το στόχο ταυτίζοντας τους "κερδισμένους" με αυτούς που θέλουν να τ' αλλάξουν όλα, βγάζοντας από το κάδρο αυτούς που πράγματι είναι κερδισμένοι (και που κι αυτοί θέλουν να τ' αλλάξουν όλα - προς το χειρότερο για εμάς βέβαια)...

Όχι, όχι... δεν με χάλασε επειδή είμαι κι εγώ ένας από τους αιώνιους διαδηλωσάκηδες ή μουτζαχεντίν ή όπως θες πες.



Με χάλασε που ο αρθρογράφος - ενώ έχει μια σωστή προσέγγιση στο πρόβλημα- νομίζει ότι μόνο αυτός στα νιάτα του πήγαινε κινηματογράφο ή έπαιζε μπάσκετ.

Και με χάλασε περισσότερο, επειδή περνάει από το μυαλό  μου ότι πολύς κόσμος εμάς που είμαστε βουτηγμένοι "σε κόμματα ή επιτροπές", μας έχει για μονόχνωτους, μας θεωρεί άτομα κολημένα που δεν έχουμε ζωή προσωπική, που δεν έχουμε ενδιαφέροντα, που ως νέοι-νέες δεν μας γιάλισε ποτέ μια γκόμενα-ένας γκόμενος.

Θεωρώ ότι αν δίνουμε τέτοια εικόνα στην κοινωνία, αυτό είναι πολύ κακό.

Και καταλήγω ότι μεταξύ μας -πράγματι- υπάρχουν και κάποιοι-κάποιες που έχουν αλλοτριωθεί από την κομματικοποίηση κι από μια ιδιότυπη πολιτική και δίνουν μια εικόνα που μας απεικονίζει όλους.

Καταλήγω επίσης ότι κάποιοι-κάποιες απ' αυτούς και αλαζονικά φέρονται, και δεν πέρασαν ποτέ από τον ΟΑΕΔ... ούτε ποντάρισαν ποτέ σε κάποια κατοστάρικα "κοινωνικού μερίσματος".

Βέβαια, επειδή γνωρίζω κάποιες τέτοιες περιπτώσεις, ομολογώ ότι δεν τους θεωρώ "κερδισμένους", αλλά οπωσδήποτε δεν είναι και χαμένοι με την έννοια του επιδοματούχου ή του κοινωνικομερισματούχου.

Έχουν όμως σήμα ισχυρό, γι' αυτό οι "απ' έξω" νομίζουν πως όποιος κινείται κι αγωνίζεται, είναι αλοτριωμένος από την "ιδέα" ή τον "αρχηγό" και -άρα- ούτε κινηματοφράφο πάει, ούτε μπάλλα παίζει, ούτε ερωτεύεται.

Ακούω τώρα στις ειδήσεις ότι ο Λυκούδης -που καλά τον γνώριζε μόνο η κομματική καρέκλα που επί τόσες δεκαετίες ζέσταινε ο κώλος του- φεύγει και από τη ΔΗΜΑΡ (τελικά πιο δεξιά παθαίνεις)...

Περνάνε από το μυαλό μου τόσα και τόσα πρώην στελέχη της Αριστεράς που γίνανε πρώην...

Σκέφτομαι ότι οι "απ' έξω" μια χαρά θυμούνται τους πρώην κι ας είναι οι τελευταίοι τόσες δεκαετίες φευγάτοι.

Μελαγχολώ που τους πολλούς δεν θα μας θυμούνται ούτε την επόμενη από τη μέρα που θα "κερνάμε ούζα και κονιάκ στο καφενείο".

Αλλά τι τα θες, τι τα γυρεύεις... Τώρα προτεραιότητα έχει η κυβέρνηση της Αριστεράς.

*** * ***

Τα παραπάνω τα διάβασα δυο τρεις φορές και -παρά τον αισιόδοξο και ευκταίο στόχο στο τέλος- μου άφηναν μια πικρή γεύση. Γιατί καταλαβαίνω ότι για να τον πετύχουμε πρέπει να αλλάξουμε τους πολιτικούς συσχετισμούς - να τους φέρουμε πιο κοντά στους κοινωνικούς. Αλλά για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να αλλάξουμε και τους εντός των κινημάτων και αριστερών κομμάτων συσχετισμούς. Σε κάθε περίπτωση να κάνουμε το δικό μας σήμα πιο ισχυρό από αυτό του Λυκούδη και του κάθε λιγούρη.

Σκέφτηκα λοιπόν ότι πρέπει να κάνουμε πιο ελκυστική την επανάσταση, αλλά αυτό από μόνο του δεν διαφέρει από το "νέο κύμα ριζοσπαστικοποίησης" του Λαφαζάνη. Κι αφού δεν τα κατάφερε αυτός, γιατί να το πετύχουμε οι άλλοι;

Ας κάνουμε λοιπόν κάτι άλλο. Ας παίξουμε περισσότερο μπάλλα, ας αφήσουμε το αυτοκίνητο κι ας πάρουμε το ποδήλατο παρέα με τους άλλους, ας πάμε πιο πολύ στα σινεμά της γειτονιάς μας, ας περνάμε πιο τακτικά απ' το καφέ ή το καφενείο, ας κεραστούμε περισσότερες ρακές, ας φτιάξουμε τα δικά μας στέκια έτσι που νάναι ολονών, ας ερωτευτούμε ελεύθερα και φανερά, ας θάψουμε τα δήθεν και τον καθωσπρεπισμό που οι ίδιοι τ' αφήσαμε να μας πνίγουν.

Κι επειδή μόνο μ' αυτά θα μοιάζουμε με τους "απ' έξω" που μας κρίνουν χωρίς καν να γνωρίζουν... ας κάνουμε την επανάσταση που έχουμε μέσα μας πιο πλατιά και πιο εκρηκτική...

Απ' αυτά κανένα από μόνο του δεν αρκεί... Όλα μαζί όμως, τα μπορούμε!