Ελληνικό-Αργυρούπολη: Αναγκαίο "κακό" η δολοφονία παιδιών στη Γάζα, κατά τον αντιδήμαρχο παιδείας της Ενωμένης Πόλης, Φώτη Ιασωνίδη

γράφει ο Δημήτρης Βάσσιος

Αποτροπιασμό προκαλεί ο κυνισμός του επερχόμενου -ελέω κ.Κωνσταντάτου- ακροδεξιού αντιδημάρχου παιδείας Ελληνικού-Αργυρούπολης για τα διαδραματιζόμενα στη Γάζα και ειδικά για τα εκατοντάδες μέσα σε λίγες μέρες νεκρά παιδιά.

Ο από 1η Σεπτεμβίου επιλεγείς από τον κ.Κωνσταντάτο αντιδήμαρχος παιδείας (τρομάρα μας) ξεκινάει έναν διάλογο με μονομερώς απροκάλυπτη στήριξη σε ένα εμπόλεμο κράτος -και μάλιστα εισβολέα- ("Να είστε δυνατοί! Το δίκαιο είναι μαζί σας! Υποστηρίζω το Ισραήλ!") που ήδη έχει δολοφονήσει εκατοντάδες παιδιά μέσα σε λίγες μέρες.


Στη συνέχεια -και μόνο μετά την παρέμβαση συμπολίτισσάς μας- αρχίζει να "αντιλαμβάνεται" ότι (και) αυτός ο πόλεμος έχει να κάνει με ζωές ανυπεράσπιστων θυμάτων... αλλά και γι' αυτό φταίει η Χαμάς (και για να γίνει πιο τεκμηριωμένος ρίχνει κι ένα γλειψιματάκι στη σχεδόν διαλυμένη Φατάχ και τον νεκρό Αραφάτ).

Δεν γνωρίζουμε αν συνεχίστηκε ο "διάλογος", αλλά το (μέχρι τα σ' εμάς γνωστά) τελείωμα του νέου αντιδημάρχου παιδείας είναι εξίσου κυνικό: "Τα παιδιά τα κάνουν στόχους οι ίδιοι οι ομοεθνείς τους" (ρίχνει κι ένα συγκινητικό "δυστυχώς" και καθάρισε), αλλά ούτε κουβέντα γι' αυτούς που σημαδεύουν και ρίχνουν στους "στόχους".

Πριν λίγες μέρες ο κ.Κωνσταντάτος ("βγαίνοντας για πρώτη φορά από τα όρια του Δήμου μας) εξέφρασε από τη σελίδα του στο facebook τη βαθειά του οδύνη για τα παιδιά της Γάζας... Δεν βάζουμε το χέρι στη φωτιά ότι ήταν ειλικρινής, αλλά ούτε και θέλουμε να τον αμφισβητήσουμε...

Δεν θα πρέπει όμως να επανεξετάσει τη θέση του συγκεκριμένου ακροδεξιού δημοτικού συμβούλου στη νέα διοίκηση του Δήμου; Κι αν ο κ.Κωνσταντάτος έχει υπογραμμένα "γραμμάτια" έναντι αυτού του κυρίου, δεν θάπρεπε να δει τουλάχιστον τη μεταφορά του από την αντιδημαρχία που ασχολείται με μαθητές-παιδιά σε μια αντίστοιχη που ασχολείται πχ με σκουπίδια;

Αλλά βέβαια σύμφωνα με τις σύγχρονες προδιαγραφές ακόμα και για τα σκουπίδια αναζητείται η εφαρμογή ήπιων μορφών διαχείρισης.

ΥΓ Σύμφωνα με πληροφορίες ο συγκεκριμένος δημοτικός σύμβουλος δεν κρύβει καθόλου -κάθε άλλο μάλιστα- τα φιλομοναρχικά του αισθήματα μέσα από τη σελίδα του στο facebook.

Δείτε το διάλογο και το βίντεο που ακολουθεί:

Αυθόρμητες μεταβολές

του Λευτέρη Παπαθανάση

Είναι τέλος Ιουλίου. Άλλες χρονιές, τέτοιες μέρες έψαχνες με τα κιάλια για μια θέση στην παραλία που βγάζουμε τα καλοκαίρια μας. Φέτος ήταν όλη δική μας. Όχι ακριβώς όλη βέβαια. Κάποιοι σκόρπιοι σέρβοι, κάποιοι συνταξιούχοι μετανάστες από τη Γερμανία που έρχονται να δουν τους παιδικούς τους φίλους στο χωριό, ελάχιστοι μαγαζάτορες κατά το απόγευμα. Αυτοί. Ούτε καν η νεολαία της πόλης μιας και ακόμη κι αυτά τα χρήματα για τη βενζίνη στο πενηνταράκι πέφτουν μάλλον πολλά.

Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι μόλις τελειώσουν οι διακοπές μας και γυρίσουμε (είμαστε από τους προνομιούχους που βρέθηκαν από τους παππούδες με ένα σπίτι στο χωριό κοντά στη θάλασσα), φυλλομετρώντας τα blog που παρακολουθώ, θα πέσω αρκετές φορές στο άρθρο-κλισέ-του-τέλους-Αυγούστου. Εκείνο που διαμαρτύρεται για τις συνήθειες όλων των υπόλοιπων ανθρώπων που επιχείρησαν να κάνουν μπάνιο δίπλα μας.

Ξέρεις για ποιο πράγμα σου μιλάω. Είναι εκεί που ο υπερ-ψαγμένος τύπος έχει βρει μια παραλία που δεν την ήξερε κανείς και δεν πάταγε κανείς (αλήθεια, τι μανία είναι αυτή να μεταφράζεται σε «ψαγμενιά» μια απεχθής μικροαστική φαντασίωση σύμφωνα με την οποία για να φχαριστηθείς μια παραλία πρέπει να είσαι μόνος σου?), σήμερα έχει (ω, τι τραγικό) «κόσμο»!!! Στη συνέχεια, ο συντάκτης θα γκρινιάξει για κείνους που παίζουν ρακέτες, για κείνους που μιλούν στο κινητό, για κείνους που θέλουν ομπρέλα γιατί δεν είναι τόσο ωραίοι τύποι ώστε να μπορούν να ξεροψήνονται στον ήλιο όλη μέρα. Το άρθρο κλείνει με την καταδίκη της εμπορευματοποίησης των πάντων και της αλλοτρίωσης.

Το δύσκολο είναι να μην είσαι μαλάκας

γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος

Οι δηλώσεις που ακολουθούν είναι του φίλου του πρωθυπουργού, του ηθοποιού Ρένου Χαραλαμπίδη, ο οποίος πρόσφατα απέκτησε εκπομπή στη ΝΕΡΙΤ. Ο Ρένος Χαραλαμπίδης σε συνέντευξή του στο Popaganda μεταξύ άλλων, δήλωσε:
«Όταν έπεσε το μαύρο στην ΕΡΤ, σοκαρίστηκα. Σοκαρίστηκα, γιατί συνειδητοποίησα ότι το μαύρο το είχαν ρίξει οι καταληψίες. Το σκοτάδι αυτό, ήταν για μένα το μεγαλύτερο σκοτάδι που μπορούσε να γνωρίσει η ΕΡΤ. Κι επαναλαμβάνω: το έριξαν οι καταληψίες». 
Αυτά  είπε - χωρίς ντροπή - ο εν λόγω, διαστρεβλώνοντας μία ιστορία που τη ζήσαμε όλοι και οι μνήμες είναι νωπές.

Εσύ τι ψήφισες;

γράφει ο Δημήτρης Βάσσιος

Ψάχνοντας το αρχείο μου για να το ξεσκαρτάρω βρήκα μια φωτογραφία που τόσον καιρό την είχα ξεχάσει. Είναι τραβηγμένη στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης στο Ελληνικό και απαθανατίζει το προεκλογικό περίπτερο της Νέας Δημοκρατίας του Αντώνη Σαμαρά την εβδομάδα πριν τις ευρωεκλογές της 25ης Μαϊου 2014.

Την είχα τραβήξει για να δείξω την ασέβεια του νέου κόμματος του Αντώνη Σαμαρά, καθώς η θέση που τοποθετήθηκε το περίπτερο έκρυβε τη θέα από τους ανθρώπους που κάθονταν στα παγκάκια της πλατείας.

Μετά από τόσον καιρό αυτή η ασέβεια πέρασε σε δεύτερο χρόνο, έχασε τη επικαιρότητα.

Πλέον αναδείχτηκαν νέα ζητήματα: όπως πχ ότι ξεχάστηκε η μεγάλη "έξοδος στις αγορές" που προεκλογικά έπαιζε πολύ, τώρα ψάχνονται να βρουν κάποιον "λαϊκιστή" να λέει καμιά καλή κουβέντα για τον Μαζιώτη και τον Ξηρό, τώρα δεν τους κάθεται καλά που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ενέταξε στους "120" τους νεοναζί βουλευτές, τώρα τους προέκυψε και η απεργία με αιτήματα του περασμένου αιώνα για την "επένδυση του αιώνα" που πραγματοποίησε η COSCO στο Μεγάλο Λιμάνι, τώρα δυσκολεύονται να πείσουν όσους ονειρεύτηκαν ανθρώπινες θέσεις εργασίας για το "καλόν" της "επένδυσης" Λάτση στο Ελληνικό.

Γεια σου Αντώνη φαφλατά!

γράφει ο πιτσιρίκος

Μιλώντας στο συνέδριο του Economist, ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς είπε πως ο ΣΥΡΙΖΑ πηγαίνει χέρι-χέρι με την Χρυσή Αυγή. Βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ -ακόμα και να το ήθελε- δεν μπορεί να πάει χέρι-χέρι με την Χρυσή Αυγή, γιατί η Χρυσή Αυγή είναι αγκαλιά με την ακροδεξιά ομάδα

του Αντώνη Σαμαρά.

Ο Αντώνης Σαμαράς, ο πρωθυπουργός που υιοθέτησε την ατζέντα της Χρυσής Αυγής, ο πρωθυπουργός με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και την «ανακατάληψη των πόλεων», κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ πως πάει χέρι-χέρι με την Χρυσή Αυγή.
 
Έχουν περάσει μόλις τρεις μήνες από την δημοσιοποίηση του βίντεο με την στιχομυθία που είχε ο Ηλίας Κασιδιάρης με τον Παναγιώτη Μπαλτάκο, το δεξί χέρι του Αντώνη Σαμαρά και στενό συνεργάτη του επί 40 χρόνια.

Όταν έκλαψε η πλατεία

 

έγραψε η στις 29 Ιουνίου

...και το αναδημοσιεύω - με μεγάλη καθυστέρηση ομολογώ - από το stokokkino.gr.
Αν το διαβάσετε πιστεύω ότι θα συμφωνήσετε πως άξιζε τον κόπο, για τουλάχιστον δυο λόγους :
1. γιατί είθισται οι θεωρούμενοι νικητές να θέλουν να ξαναγράψουν την ιστορία και
2. γιατί πάντα υπάρχει εκείνη η (σεχταριστική) Αριστερά που βγάζει τα συμπεράσματά της από τον τρόπο που η ίδια στάθηκε απέναντι στα γεγονότα. Δ.Β.

Τρία χρόνια πλατεία Συντάγματος: Μας φοβήθηκαν, μας έπνιξαν.


Ήταν σαν σήμερα, με λίγο περισσότερη ζέστη. 29 Ιουνίου 2011. Από την προηγούμενη μέρα είχαν δείξει τις προθέσεις τους. Να καταπνίξουν με οποιοδήποτε μέσο, με όποιο κόστος τις χιλιάδες λαού που κατέκλυσαν την πλατεία Συντάγματος.

'Ένα διήμερο άγριας καταστολής. Κόλαση. Άνθρωποι που μετρούσαν λεπτό το λεπτό, με αγωνία, με οργή: θα το περάσουν το μεσοπρόθεσμο; Ψήφο τη ψήφο, το καρδιοχτύπι, μήπως έχουμε διαρροές και δεν ψηφιστεί, μήπως αυτή τη φορά δεν πάνε χαράμι τα δάκρυα από τα χημικά, ο πόνος κι ο θυμός από το αναίτιο ξύλο. Μήπως αυτή τη φορά νικήσουμε. Το μεσοπρόθεσμο πέρασε. Κι αυτό ίσως τότε φάνηκε σαν ήττα του κινήματος. Τρία χρόνια μετά μπορείς όμως να πεις : Μας φοβήθηκαν. Και μας έπνιξαν. Και τελικά τίποτα δεν πήγε χαμένο.

AKOY ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ

γράφει ο Κώστας Ζυρίνης

Και τώρα ανθρωπάκο της διπλανής πόρτας, άκου:

Σ' ακούω να κλαψουρίζεις σαν μωρή παρθένα, όπου βρεθείς κι όπου σταθείς. “Ήταν ανάγκη να χτυπήσει και μένα η Κρίση”; Έλα ντε! Ήταν ανάγκη; Και σένα; Καλά τους άλλους -τι σε νοιάζει για τους άλλους;- αλλά και σένα; Κι εσένα με τα τόσα “κονέ”, γαμώτο;

Το ξέρω πως είσαι “καλός οικογενειάρχης” και πως ποτέ δεν έκλεψες -όπως οι αγοραίοι διαρρήκτες- ποτέ δε λάδωσες -πλην “εξαιρετικών” περιστάσεων και ποτέ (λέμε τώρα)- ποτέ δεν πούλησες την ψήφο σου στον κουμπάρο πολιτευτή για να βολέψει το γιο σου. Ποτέ! Εσύ ποτέ! Οι “άλλοι” τα κάνουν αυτά. Ε, κι αν το 'κανες κάπου κάπου, ήταν “μια θυσία ενός πατέρα προς τα παιδιά του”. Γι αυτό υπάρχουν οι πατεράδες εξ άλλου. Για να βολεύουν τα δικά τους παιδιά. Μη γίνουν κλεφτρόνια, νταβατζήδες ή -ακόμη χειρότερο- μη γίνουν κουμμουνιστές! Και τα παιδιά των άλλων; Α, όλα κι όλα, δεν σε αφορά, δεν είναι δική σου δουλειά, ας πρόσεχαν.

Το Σύστημα φταίει. Το “Σύστημα”! Και ποιος φταίει για το “σύστημα”; Ποιος και τι είναι το “σύστημα”; Εσύ δεν είσαι μέσα σ' αυτό, σαν γρανάζι, σαν ιμάντας μετάδοσης, σαν στυλοβάτης; Εσύ δεν ψηφίζεις ανελλιπώς τον “κουμπάρο” για να διορίσει το γιο σου; Αλλιώς πώς θα καταντούσε ο κανακάρης σου; Κλεφτρόνι; Νταβατζής; Κομμουνιστής; Ε, πώς;

Το παρελθόν είναι εδώ... Απομένει να ενωθεί για να σωθεί ;

γράφει ο Δημήτρης Βάσσιος

Με ανοιχτή επιστολή ο δήμαρχος Ηλιούπολης κ. Βαλασόπουλος καλεί τους άλλους εκλεγμένους δημάρχους να συνταχθούν στην ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς... Λίγες μέρες μετά τις εκλογές

και την οριακή επανεκλογή του ίδιου ως "ανεξάρτητου".

Η απογοήτευσή του είναι εμφανής όταν αναφέρεται στις μέχρι τώρα προσπάθειες ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς, του πολιτικού χώρου που μας έβαλε στα μνημόνια : "Κόμματα, κινήσεις, ομάδες προβληματισμού με καλή πρόθεση, με αγωνία για το μέλλον της χώρας..., δεν μπόρεσαν μέχρι σήμερα την αγωνία, το ενδιαφέρον και το πολιτικό τους όραμα να το κάνουν αγωνία, ενδιαφέρον και όραμα της κοινωνίας. Ίσως γιατί δεν είναι πειστικοί. Ίσως γιατί είναι πολύ θεωρητικοί. Σίγουρα όμως γιατί είναι μακριά από την κοινωνία. Μακριά από το λαό...".

 

"Πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε 5, δεν είμαστε 8, δεν είμαστε 58, δεν είμαστε 75" αναφωνεί με αισιοδοξία ο κ. Βαλασόπουλος και δικαίως αφού ο ίδιος κατάφερε να επανεκλεγεί για μερικές εκατοντάδες ψήφους έναντι του κ. Κοκοτίνη.

 

"Το κοινωνικό έρεισμα που κατέγραψε ο χώρος της κεντροαριστεράς στην Αυτοδιοίκηση... είναι μια σταθερή και υγιής βάση για την εκκίνηση και στήριξη του νέου εγχειρήματος" κι αυτό καταδεικνύεται με σαφήνεια, καθώς "εκλέγονται περισσότεροι από 100 Δήμαρχοι προερχόμενοι από τον χώρο αυτό", υποστηρίζει ο κ. δήμαρχος.

Δεν θα λέγαμε ότι έχει άδικο στις γενικές διαπιστώσεις ο κ. Βαλασόπουλος :

Ο χρόνος, ο χώρος και το παλιό αεροδρόμιο

γράφει η Νάση Πετριτσοπούλου
 

Σχόλιο 1^ο

Κυριακή 6 Ιουλίου 2014
 

Πάλι νύχτα. Από το Διαδίκτυο ακούω «Το ποτάμι του χρόνου». Δεν με πειράζει ο χρόνος που περνάει, ίσα ίσα, με καθησυχάζει, το πιστεύεις; Χωρίς αυτόν άλλωστε η ζωή - που ως γνωστόν «δεν είναι κάτι που έχουμε, αλλά κάτι που… περνάει» - δε θα υπήρχε.

Ούτε ο ύπνος με πειράζει. Δεν είναι χαμένος, αλλά γόνιμος, πολύτιμος χρόνος, μήτρα ονείρων και εμπειριών άλλων σεναρίων από αυτά που γράφουμε στον ξύπνιο μας, μα δικών μας και πάλι.

Αυτό που με επαναστατεί είναι η ιδέα ενός χρόνου ΞΕΝΟΥ, αποκομμένου από την κλωστή του κύκλου της ζωής μας, του  ν ε κ ρ ο ύ  χρόνου.

Κοιτάζω τον καθρέφτη και τον γιο μου…. Πώς θα είμαστε σε 99 χρόνια από τώρα;

Αστεία ερώτηση μου λες και με κοιτάς με το φόβο της τρέλας…

Κι όμως, ο κ.Λάμδα είπε ότι σε 99 χρόνια η γη του παλιού αεροδρομίου θα είναι πάλι δική μας…

Τι νόημα, αναρωτιέμαι, έχει μια τέτοια επισήμανση;

Υπολογίζω στα γρήγορα… σε 99 χρόνια από τώρα θα είμαι 142 χρονών, η κόρη μου 119 και ο γιος μου μόλις 110!

 

Ακόμα (και για να έχει νόημα η επιστροφή) η έκταση που θα αξιοποιήσει ο κ. Λάμδα θα γκρεμιστεί και θα ξαναγίνει πέτρα και χώμα!

Σε 99 χρόνια λοιπόν οι πολυτελείς κατοικίες, τα ξενοδοχειακά συγκροτήματα με τα καζίνο και τα γήπεδα του γκολφ, οι μαρίνες και τα τζετ θα διπλωθούν ωραία σαν τραπεζομάντιλα και θα μετακομίσουν για να απλωθούν αλλού…

Ο χρόνος και ο χώρος θα είναι πάλι δικά μας στο παλιό αεροδρόμιο που δε θα λέγεται έτσι πια και που ούτε εμείς θα είμαστε εκεί για να μας τα επιστρέψει ο κ. Λάμδα… που ούτε κι αυτός θα είναι…

Δεν πειράζει, καλή καρδιά!

Κάποιοι κάπου θα είναι σε 99 χρόνια από τώρα και θα γελάνε με το ωραίο ανέκδοτο του χρόνου, του χώρου και του παραλόγου…

Υ.Γ. Ήταν το πρώτο σχόλιο πάνω στο θέμα του παλιού αεροδρομίου, με αφορμή την παρουσίαση της πρότασης της lamda development. Σύντομα το 2^ο.

Σημ. 1 Το ποτάμι του χρόνου ανήκει στον Σταύρο Λάντσια.

Σημ. 2 Το σχόλιο για τη ζωή ανήκει στη Σιμόν ντε Μπoβουάρ, Γαλλίδα συγγραφέα, φιλόσοφο και φεμινίστρια. 

Πηγή : εδώ στο νότο

Αναδημοσιεύσεις :

Άνεμος Αντίστασης

Η ΣΦΗΚΑ 

ΓΛΥΦΑΔΑ WEB

Είσαι κομμουνιστογενής ρε;

γράφει ο Καρτερός Θανάσης

Άνευ προηγουμένου πολιτικάντικη, λαϊκίστικη

και τυχοδιωκτική πολιτική.

Έτσι χαρακτηρίζει το ΠΑΣΟΚ

του Βενιζέλου την πρωτοβουλία

του ΣΥΡΙΖΑ για δημοψήφισμα

με θέμα το μέλλον της ΔΕΗ.

Και εντυπωσιάζει η όσμωση του ελάσσονος κυβερνητικού εταίρου με το μείζον δεξιό αφεντικό.

Δεν συμφωνούν πια μόνο στα έργα -και τι έργα!-, αλλά και στα λόγια, στις λέξεις, στα σημεία στίξης.

Ο γλωσσοπλάστης Βενιζέλος έφτασε να αντιγράφει

τον Σαμαρά και τη μονταζιέρα του ακόμα και στους χαρακτηρισμούς για την Αριστερά.

Προσθέτει όμως και κάτι στην κυβερνητική προπαγάνδα το ΠΑΣΟΚ. Μην του φάμε το δίκιο: Για να καταφέρουν να πάρουν μαζί τους τις ψήφους του ΚΚΕ, είναι αναγκασμένοι (και σύμφωνα με τις ανακοινώσεις τους και τις ορθές επαναλήψεις αυτό κάνουν) να υιοθετήσουν την καθολική αντιευρωπαϊκή στάση του ΚΚΕ κατά της απελευθέρωσης της αγοράς ενέργειας. Ήρθε η ώρα επομένως ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει την μεγάλη απόφαση: Τελικά είναι ένα κομμουνιστογενές κόμμα παλαιάς κοπής ή ένα ευρωπαϊκό κόμμα , όπως υποστηρίζει ο κ. Τσίπρας όταν συναντά τον Πρόεδρο της ΕΚΤ;

«Αν είχαμε ένα παιδί» ή περί Συμμαχιών

γράφει η Πολίτη Τζίνα

Στην πολιτική πρέπει να ξεκινάμε από αυτό που υπάρχει και όχι από αυτό που ευχόμαστε να γίνει ή θα γίνει κάποτε.ⁱ Λ. Τρότσκι.

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας γέρος και μια γριά και, όπως καθόντουσαν ένα βράδυ, λέει ο γέρος: «Για σκέψου, γριά μου, αν είχαμε ένα παιδί και το λέγανε Γιάννη, και το στέλναμε στο κατώι να φέρει κρασί, και γλιστρούσε στα σκαλιά, και έπεφτε κι έσπαγε το κεφάλι του, και πέθαινε, τι θα γινόμασταν εμείς;» Βάζει τα κλάματα η γριά κι αρχίζει να μαλλιοτραβιέται, αρχίζει κι ο γέρος τον θρήνο και τα στηθοκοπήματα.

Αυτό το διδακτικό αφήγημα, που το άκουγα στα παιδικά μου χρόνια, μου ήρθε έξαφνα στη μνήμη καθώς παρακολουθούσα ως ακροάτρια τις εργασίες της πρόσφατης Κ.Ε. του κόμματός μας. Οι θέσεις που εξέφραζαν ορισμένοι σύντροφοι και συντρόφισσες κατέληγαν στο προφητικό συμπέρασμα ότι εάν η Κεντρική Επιτροπή αποφάσιζε, χάριν της κυβερνητικής προοπτικής και «της πρωθυπουργικής καρέκλας»,ⁱⁱ να επιδιώξει ο ΣΥΡΙΖΑ συμμαχίες, πέραν των αριστερών δυνάμεων, με το υπό κατασκευήν ως την παρούσα στιγμή κόμμα-bricollageⁱⁱⁱ που αυτοπροσδιορίζεται ως «Κεντροαριστερά», καθώς και με τυχάρπαστους μνημονιακούς που όψιμα «μετανόησαν», τότε θα γλιστρούσε προς την «ενσωμάτωση» με το σάπιο οικονομικό και πολιτικό σύστημα, θα μεταλλασσόταν σε μη αριστερό μόρφωμα και θα κατρακυλούσε προς την ανυπαρξία.