του Δημήτρη Βάσσιου
~ Είμαι υπερήφανος για τη "γενιά του Πολυτεχνείου", γιατί είμαι υπερήφανος για τους αγώνες και τις θυσίες του λαού μας...
~ Όπως είμαι υπερήφανος για τη "γενιά των Θερμοπυλών", για τη "γενιά του '21", για τη "γενιά της Εθνικής Αντίστασης", για τη "γενιά των Λαμπράκηδων", για τη "γενιά του αντιδικτατορικού αγώνα", και για τη δική μου τη "μεταδικτατορική γενιά"...
~ Είμαι υπερήφανος για όλες τις γενιές του λαού μας που γέννησαν "τιτάνες" από τον Όμηρο, τον Αριστοτέλη και τον Αισχύλο μέχρι τον Σεφέρη, τον Ελύτη και το Ρίτσο...
~ Δικαιούνται να μην είναι υπερήφανοι οι διαχρονικοί εφιάλτες, πηλιογούσηδες, ταγματασφαλίτες, γερμανοτσολιάδες, χουντικοί, βασανιστές και τα σημερινά ναζιστικά απόβλητα της κοινωνικής κρίσης... άλλωστε ήταν και είναι πάντα απέναντι...
~ Ως εκ τούτου δικαιούμαι να είμαι απόλυτα μεροληπτικός απέναντι στη μεροληπτική κι ανάλγητη επίθεση που δέχεται ο λαός μας και να ελπίζω ότι θα είμαι υπερήφανος για τη νέα "γενιά των αρχών του 21ου αιώνα" που θα ανατρέψει και αυτούς, και το σάπιο καθεστώς τους...
