Εγκαίνια μετρό Ελληνικού: Με ιδιαίτερη λαμπρότητα και τη συνοδεία ΜΑΤ!

Με ιδιαίτερη λαμπρότητα κάτω από τον καυτό αττικό ήλιο εγκαινιάστηκε από τους πολίτες ο τερματικός σταθμός Ελληνικού του μετρό με τη συνοδεία των ΜΑΤ και άλλων αστυνομικών δυνάμεων.

 
Ακολούθησε πορεία στη Λ.Ιασωνίδου για να ζεσταθούν οι καρδιές των κατοίκων της περιοχής.

Ρεύματα ιδεών ή ρέμα συντήρησης ;

του Δημήτρη Βάσσιου

Όσα ακολουθούν είναι σκόρπιες σκέψεις που έκανα στη διάρκεια του συνεδριακού διαλόγου του ΣΥΡΙΖΑ… Είχα σκεφτεί να τις καταγράψω και τις μοιράστηκα με κάποιους συντρόφους μου, αλλά δεν πίστευα ότι θα θεωρούσα σκόπιμο να τις δημοσιοποιήσω μετά τη λήξη του συνεδρίου.

Την αφορμή μου έδωσε η διοργάνωση από την τάση της «αριστερής πλατφόρμας» μιας ανοιχτής εκδήλωσης δέκα μόλις μέρες μετά τη λήξη του συνεδρίου περνώντας στην κοινωνία το μήνυμα ότι αυτό δεν έλυσε τα επίδικα της Αριστεράς «μετά το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ».

Παίζοντας με τα διαφορετικά αλλά αδιάφορα για τις κοινωνικές συνθήκες -αριστερά ή δεξιά- πρόσημα, ταξίδεψα στις πρακτικές της τότε «ανανεωτικής πτέρυγας» του ΣΥΝ. Θυμήθηκα ότι o Μιχάλης Παπαγιαννάκης θα ήταν «ο τελευταίος που θα κλείσει την πόρτα». Δεν γνωρίζω τι θα έκανε αν ζούσε. Γνωρίζω όμως ότι -σήμερα πάλι- αρκετοί συνωστίζονται για να σπρώξουν την πόρτα… προς τα έξω. Είναι από τις φορές που εύχεσαι να διαψευσθείς γνωρίζοντας ότι οι αποχαιρετισμοί στην Αριστερά λειτουργούν αντικειμενικά σε βάρος της κοινωνίας…

Η παραλία των φτωχών

του Δημήτρη Βάσσιου

Η Αριστερά που οραματιστήκαμε δεν είναι φορέας διαιρέσεων και περιχαρακώσεων, αλλά συλλογικότητα ενότητας κι αγώνα. Δεν είναι απόρθητο κάστρο ιδεολογικής καθαρότητας, αλλά σύνολο συντρόφων και συντροφισσών που δίνει μάχες και δεν διστάζει να ανακατευτεί και να αποβάλει τα απόβλητα της καθημερινότητας. Δεν είναι η «καθαρή» μαντάμ που αναπαύεται σε δοξασμένες δάφνες του παρελθόντος περιμένοντας να επιβεβαιωθεί και πυροβολώντας τους κοινωνικούς αγωνιστές στο κάθε στραβοπάτημα.
Η Αριστερά που οραματιζόμαστε είναι αυτή που έχει επίγνωση ότι ο δρόμος που ακολουθούμε είναι μακρύς (ίσως και χωρίς τέλος), είναι άνυδρος και με πολλή σκόνη, αλλά δεν διστάζει να στοιχηματίσει ότι θα υπερβούμε φόβους και δισταγμούς και θα τον διαβούμε μέχρι τέλους.

Στο πεδίο των κοινωνικών δικαιωμάτων (εργασία, εργατικά δικαιώματα, μισθοί, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα κλπ) ο νεοφιλελευθερισμός δίνει τη μάχη της ηγεμονίας με τα ΜΜΕ και τον κοινωνικό αυτοματισμό...

Στο πεδίο της δημόσιας περιουσίας και των δημοσίων επιχειρήσεων ο νεοφιλελευθερισμός δίνει τη μάχη με τα ΜΜΕ και με την απαξίωσή τους... η φράση πως "ό,τι είναι δημόσιο καταρρέει, καταστρέφεται κλπ" είναι γνωστή...