του Βαμβουκάκη Φίλιππου

Όλα τα δόγματα έχουν ανάγκη από ευαγγέλια και πιστούς. Η μεγάλη, ανοιχτή Αριστερά της παλλόμενης κοινωνίας, όχι. Οι ιδέες της καταργούν τη στατικότητα, γιατί εντάσσουν τη δυναμική των κινημάτων, των χειραφετημένων ατόμων και των συλλογικοτήτων στον πυρήνα τους! Όλες της οι ενέργειες υπηρετούν τον σκοπό της κοινωνικής απελευθέρωσης και όχι της έκδοσης «πιστοποιητικών» αριστερών φρονημάτων, ενταγμένων στις κλίμακες διαβάθμισης, μιας ελιτίστικης κάστας αυτάρεσκων ομφαλοσκόπων κριτών!
Η Αριστερά τού σήμερα, για να εμπνεύσει, για να είναι ελκυστική, οφείλει να έχει ευθύτητα, να προβοκάρει με τις ιδέες και τις πράξεις της, να αμφισβητεί και να θυμάται πάντα ότι απευθύνεται σε ένα μεγάλο κοινό και όχι σε μια μικρή κλίκα!
Όταν το φαντασιακό εκφέρεται ως πραγματικό, μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσει τον αυτοσκοπό της ιδεολογικής διαφοροποίησης, συνιστά ανασταλτικό παράγοντα χειραφέτησης του κόμματος και της κοινωνίας.
Στη σημερινή πραγματικότητα, η έλλειψη κοινωνικών αναφορών και η άρθρωση μαξιμαλιστικών επιδιώξεων σηματοδοτεί στον λαό έναν ηρωικό ρομαντισμό της ήττας και όχι την ικανότητα χάραξης νικηφόρας πορείας! Ο λαός εγκλωβίζεται σε ένα διπλό φόβο! Τον φόβο που προέρχεται από τη φοβία της Αριστεράς για τομές και μετασχηματισμούς στο ίδιο της το σώμα, προκειμένου να γίνει ρεαλιστικό το μέχρι χθες αδύνατο, και τον φόβο που προκαλεί η ωμή βία του συστήματος στην κοινωνία! Το διπλό αδιέξοδο σβήνει τις ελπίδες και παραλύει τη δράση! Η απόκοσμη, ελιτίστικη Αριστερά, που κατέχει εξ ορισμού τη μοναδική αλήθεια, σημαίνει ήττα!
Η πολιτική απόφαση του πρώτου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ είναι ριζοσπαστική, γιατί είναι χειροπιαστή, ρεαλιστική, δυναμικά εξελισσόμενη και αφήνει περιθώρια για πλατιές συμμαχίες! Όποιος από εκεί και πέρα επιθυμεί, αντί να εξελίξει την απόφαση αυτή, να αναγάγει το φαντασιακό του σε παράλληλο θεσμό, αναζητά τρόπους απεμπλοκής από την υποχρέωση να συζητήσει και να συμμαχήσει με ευρέα κοινωνικά στρώματα και πολιτικούς χώρους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό! Αυτό αποτελεί συντηρητισμό και υποτίμηση της κοινωνικής θέλησης, αποτελεί άρνηση διαλόγου και εμμονή σε νοοτροπίες μιας αυτοναφερόμενης και ουσιαστικά απενεργοποιημένης, ακίνδυνης Αριστεράς!
Οι κριτικές συντηρητικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ βασίζονται μεταξύ άλλων σε αναπόδεικτες υποθέσεις περί χειραφέτησης της προλεταριοποιημένης μεσαίας τάξης και τη σχεδόν αυτόματη στοίχισή της σε έναν αντισυστημικό, σχεδόν αντικαπιταλιστικό δρόμο! Παραπλανητικές, αντιδιαλεκτικές ακροβασίες, που δεν στηρίζονται σε επιστημονικές αναλύσεις, αλλά σε ευσεβείς πόθους.
Τέτοιες αναλύσεις μοιραία ενδίδουν και στον πειρασμό ενός αυθαίρετου διαχωρισμού του σώματος των αντιπροσώπων του 1ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ και των μελών του γενικότερα. Από τη μια μεριά δεσπόζει το ποιοτικό, ταξικά συνειδητοποιημένο μειοψηφικό ρεύμα και από την άλλη ένα υποδεέστερο ποιοτικά, «οπαδικού» τύπου πλειοψηφικό ρεύμα, δίχως πολιτικοϊδεολογικό υπόβαθρο! Το ρεύμα της πλειοψηφίας εντάσσεται στην κλίμακα εκείνων που δεν μπορούν εξ ορισμού να πειστούν από την «πεφωτισμένη» μειοψηφική πρωτοπορία! Πώς να μπορέσουν όμως να πειστούν όταν η μοναδική «ρεαλιστική» πρόταση που ακούν είναι μονομερείς καταγγελτικές ενέργειες και υιοθέτηση της λογικής του άσπρου-μαύρου; Πώς θα μπορέσει η αντίληψη αυτή να γίνει πλειοψηφική και να εμπνεύσει τις «μάζες», όταν δεν μπορεί να πείσει ένα αντικειμενικά πιο συνειδητοποιημένο αριστερό ακροατήριο του ίδιου φορέα;
Συνιστά αυτό ενωτική αριστερή ριζοσπαστική πρόταση ή διαχωρισμό; Συνιστά αυτό πολιτική απεγκλωβισμού των μεσαίων στρωμάτων και δημιουργία συνθηκών πλατιών συμμαχιών ή ενισχύει τα φοβικά σύνδρομα επιφέροντας την περιθωριοποίηση της Αριστεράς; Ενδιαφέρει να προταθούν καινούργια παραδείγματα αυτοοργάνωσης, να χτιστούν καινούργιες συμμετοχικές οικονομικές δομές ανταγωνιστικές στο κέρδος, αντί να δαιμονολογούνται τα πάντα; Έχει διδάξει κάτι η αποτυχία του πολιτισμικού, πολιτικού και οικονομικού μοντέλου του «υπαρκτού» σοσιαλισμού;
Θεωρητικά έχουν αναλυθεί οι τεράστιες αλλαγές στον τρόπο καπιταλιστικής παραγωγής και οι αλλαγές στην ταξική συνείδηση των εργαζομένων, που αυτές έχουν επιφέρει. Υπάρχει η χρηματιστικοποίηση του καπιταλισμού, ενώ η αυταρχική δημοκρατία εκτάκτου ανάγκης αποτελεί πια κυρίαρχο δόγμα διακυβέρνησης. Ενώ όμως η κοσμογονία των αλλαγών απαιτεί αντικειμενικά επανακαθορισμό της πολιτικής σκέψης και δράσης, η φοβική Αριστερά φροντίζει να παραμένει η ίδια και να δημιουργεί τεχνητά εσωτερικούς εχθρούς! Προτιμά να διαχωρίζει αντί να ενώνει!
Μπορεί ποτέ μια κομματική γραφειοκρατία να γίνει φορέας ριζοσπαστικών, επαναστατικών αλλαγών, όταν ο ριζοσπαστισμός από μόνος του αποτελεί στοιχείο αμφισβήτησής της; Ποιοι κατέχουν σήμερα και αναπαράγουν την κομματική γραφειοκρατική εξουσία; Ποιοι κατέχουν τις κομματικές θέσεις και ποιοι προσπαθούν να αντλήσουν τη δύναμή τους από τη νομιμοποίηση που τους δίνει η μονίμως υποτιμημένη βάση; Για πόσα χρόνια ακόμα θα υπάρχουν διορισμένοι «ριζοσπάστες», που επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους όλα τα δικαιώματα θεσμικής εκπροσώπησης της Αριστεράς; Πώς συμβαδίζει με τον ριζοσπαστισμό η αέναη αναπαραγωγή του κόμματος των στελεχών; Από ποια κοινωνική διεργασία αντλεί τη νομιμοποίησή του;
Ο ιστορικός και πολιτικός χρόνος για τις αναγκαίες αλλαγές δεν είναι διαπραγματεύσιμος! Ριζοσπάστης είναι αυτός που αμφισβητεί πρώτα απ' όλα τον ίδιο του τον εαυτό! Ο διάλογος αποτελεί μια ισότιμη, συνεχώς εξελισσόμενη διαδικασία, με την κοινωνία παρούσα!
Η θεωρητική και πρακτική στοιχειοθέτηση των δικαιωμάτων της γραφειοκρατίας επάνω στην πλειοψηφία της κοινωνίας, των κινημάτων και των νέων ρευμάτων σκέψης, απειλεί να σκοτώσει ξανά την ελπίδα της ανατροπής. Είναι ο διαχρονικός δρόμος της αντεπανάστασης και του συντηρητισμού με αριστερό προσωπείο! Μετά ως συνήθως θα φταίνε όλοι οι άλλοι! Θυμίζει κάτι αυτό;
 
* Ο Φίλιππος Βαμβουκάκης είναι κοινωνικός και πολιτικός επιστήμονας, μέλος της Γραμματείας της Ν.Ε. Ηρακλείου του ΣΥΡΙΖΑ

 http://www.avgi.gr/article/720562/aristeros-rizospastikos-suntiritismos#