Το Δαμόκλειο δίκιο

γράφει ο Κώστας Καναβούρης

Διά τρεμούσης χειρός, όπως έλεγαν οι παλιοί, και με τον κίνδυνο να φανώ γραφικός (ελπίζω όχι και πολέμιος του ΣΥΡΙΖΑ), αλλά και επειδή δεν γινόταν αλλιώς, κάθισα και έγραψα αυτό το κείμενο.

Για να πω ότι όσο περνάει ο καιρός με τον ΣΥΡΙΖΑ

στην κυβερνητική εξουσία τόσο μεγαλώνει μέσα μου η αίσθηση ότι και η Αριστερά έχει το δικό της μερτικό στο αδάκρυτο και στο ασυγκίνητο. Ή, έστω, τον δικό της τρόπο συμμετοχής στο αδάκρυτο και το ασυγκίνητο.

Φυσικά, κατ' ουδένα λόγο δεν εννοώ την αναλγησία των προηγούμενων κυβερνήσεων και κυβερνητικών κομμάτων, την καταφρονητική προς τους πολίτες δράση του πολιτικού τους προσωπικού και του συρφετού των παρακεντέδων τους.

Ούτε βεβαίως εννοώ τη φρικωδία των συμπεριφορών τους, που ήταν ο ορισμός, η επιτομή του αδάκρυτου και του ασυγκίνητου. Άλλωστε, αν ήταν έτσι, δεν θα χρειαζόταν να γράψω αυτές τις γραμμές γιατί θα 'μουν αλλού.

Την εξουσία την έχει αυτός που μπορεί να αποφασίζει τη στιγμή της κρίσης

γράφει ο Νάσος Ηλιόπουλος *

Πριν από μερικές εβδομάδες, η κ. Μιράντα Ξαφά, γνωστό στέλεχος του ΔΝΤ, είχε τραβήξει πάνω της τα φώτα της δημοσιότητας.

Αφορμή ήταν η δήλωσή της ότι δεν εμπιστεύεται την ελληνική κυβέρνηση και γι' αυτό έχει μεταφέρει το σύνολο των χρημάτων της σε τράπεζες του εξωτερικού. Στην ίδια δήλωση είχε επίσης αναφέρει ότι το βασικό πρόβλημα της νέας κυβέρνησης είναι ότι «μιλάει για αναδιανομή».

Για να μην είμαστε όμως άδικοι, χρειάζεται να τονίσουμε ότι ο κόσμος που εκπροσωπεί η κ. Ξαφά έχει πρόβλημα με την αναδιανομή μόνο στον βαθμό που αυτή σχετίζεται με την κοινωνική δικαιοσύνη. Όσο η αναδιανομή συντελείται με όρους που συμβάλλουν στην όξυνση των ανισοτήτων, όλα πάνε βάση σχεδίου και, απ' ό,τι φαίνεται, μέσα στην κρίση το σχέδιο λειτούργησε μια χαρά.

Κουφόβραση

γράφει ο Kartesios

Κι έτσι, συνεχίζοντας να λειτουργούν κανονικά και μην πληρώνοντας τα χρωστούμενα, «κλείνουν» οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί

σταθμοί. Μόνο που εγώ ανοιχτούς τους βλέπω.

Και βλέπω σε αυτούς τους «κλειστούς» ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς τον Βαρουφάκη να ασυναρτοποιείται κάθε μέρα και περισσότερο, τον κάθε γραφικό Μιχελογιαννάκη να αδωνίζει από την αντίπερα όχθη, τον κάθε Φλαμπουράρη να απευθύνεται στοργικά στο λαό σαν όπως πάντα που μας είχαν για ηλίθιους και δεν καταλαβαίναμε το καλό το δικό μας και τον αγώνα των αρχόντων μας.

Κι έτσι, συνεχίζοντας να λειτουργούν κανονικά και μην πληρώνοντας τα χρωστούμενα, «κλείνουν» οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί. Μόνο που εγώ ανοιχτούς τους βλέπω.