Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ...

γράφει ο Θανάσης Καρτερός

Το προσέξατε κι εσείς ή εγώ είμαι καχύποπτος λόγω πολιτικώς ύποπτου παρελθόντος; Σαν να χάθηκαν οι επικοινωνιακές πιένες της χρυσής εποχής, όταν η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς έλαμπε κάτω από το φως του έρωτα και της προσδοκίας.

Όταν μέγα πλήθος αριστερών και νεοαριστερών, επωνύμων και νεοεπωνύμων, επαλήθευε τον στίχο του Σαββόπουλου: «Τώρα κοκορεύεσαι επάνω στον εξώστη, και μιλάς στο πόπολο σαν τον ναυαγοσώστη». Και όταν καμιά επίκριση, δημοσιογραφική, κομματική ή πρωθυπουργική, δεν μπορούσε να συμμαζέψει τις παρεμβάσεις -και τις συνακόλουθες πατάτες- επί παντός θέματος και αναθέματος.

Δυο αντίθετοι κόσμοι και ένα video με αλήθειες "για τα μάτια ενός παιδιού"

γράφει ο Δημήτρης Βάσσιος

"Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη, γκρεμίζω ουρανούς, λυτρώνω μάνες και γιους" τραγουδούν οι Active Member και, ακούγοντάς το, πλημυρίζεις με συναισθήματα

αγάπης και τρυφερότητας για όλου του κόσμου τα παιδιά, αλλά και φορτώνεις με αποφασιστικότητα.

Θα πρέπει να είναι πολύ υπερήφανοι οι γονείς και οι δάσκαλοι/ες του 1ου Δημοτικού Σχολείου Ελληνικού γιατί αυτή την κουλτούρα της αγάπης, της αγωνίας για τα παιδιά/μαθητές τους την καλλιεργούν επί πολλά χρόνια.