3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

του Δημήτρη Βάσσιου

      Χθες, πρώτη μέρα της σύσκεψης κι αφού παρήλασαν απ’ αυτό το βήμα διάφοροι αγαπητοί σύντροφοι που μας βομβάρδισαν με τις βεβαιότητες των συλλογικοτήτων που εκπροσωπούσαν με άρθρα και παραγράφους για μέλη και μη μέλη, για συνιστώσες και ποσοστώσεις, για ομοφωνίες και αυξημένες πλειοψηφίες…

      Πήρε το λόγο ένας σύντροφος από τους συμβασιούχους της Ολυμπιακής που όντας απλήρωτοι επί δυόμισι μήνες βιώνουν ένα αβέβαιο μέλλον στα 45 τους και στα 55 τους. Ο λυγμός που έπνιξε το τέλος της ομιλίας του ζητώντας μια ελάχιστη αλληλεγγύη αξίας ενός euro από τον καθένα μας δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η βίαιη εισβολή της ξεχασμένης κοινωνίας μέσα σε μια αίθουσα όπου έχουν συγκεντρωθεί αριστεροί απ’ όλη την Ελλάδα και βυζαντινολογούν.

      Ας βγούμε για λίγο από τις ατομικές ή συλλογικές βεβαιότητες που υποστηρίζουμε σ’ αυτή την αίθουσα κι ας αναλογιστούμε τι ήταν αυτό που μας έκανε περήφανους για τον ΣΥΡΙΖΑ του 2007 μέχρι και το Γενάρη του 2009 .

Τρία σημεία για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

    του Δημήτρη Βάσσιου

              

1.Το οργανωτικό (το πιο βαρετό)

      Δύο πράγματα ισχυρίζομαι πως μπορεί να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ: ή μετωπικό συμμαχικό σχήμα ή πολυτασικό κόμμα. Καμιά από τις βασικές εισηγήσεις δεν προτείνει τη μετατροπή του σε κόμμα προς το παρόν. Επομένως το ζητούμενο σήμερα είναι πώς οργανωτικά θα βελτιώσουμε την εξωστρεφή λειτουργία του και την εσωτερική δημοκρατία με ανοιχτά όλα τα παράθυρα στο μέλλον.

      Αν λοιπόν σήμερα είναι αδύνατο να προχωρήσουμε χωρίς εσωτερική δημοκρατία και ουσιαστικά με συντρόφους δύο ταχυτήτων (ενταγμένους και ανένταχτους σε συνιστώσες), εξίσου αντιδημοκρατικό είναι από τη Δευτέρα να συνεχίσουμε με μέλη δύο ταχυτήτων (ανένταχτους – μέλη του σχήματος και μέλη των συνιστωσών που θα «εκφράζονται» δια των εκπροσώπων της συνιστώσας τους). Απλά αντιστρέφουμε τους ρόλους. Επομένως μέλος του ΣΥΡΙΖΑ είναι όποιος το επιθυμεί και εντάσσεται στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που απορρέουν απ’ αυτή τη σχέση. Ταυτόχρονα όποια συνιστώσα το επιθυμεί αυτοδιαλύεται και τα μέλη της μπορούν να σχηματίσουν ρεύματα ιδεών μαζί με άλλους συντρόφους μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτή την έννοια και οι τάσεις του ΣΥΝ μπορούν να συμμετέχουν και να εκπροσωπούνται στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ.

      Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι επαγγελματίες επαναστάτες. Είναι αγωνιστές τις αριστεράς που προσφέρουν στην κοινωνία κάτι παραπάνω από τον ελεύθερο χρόνο τους.

Δε θα μας τρελάνετε ξανά

του Δημήτρη Βάσσιου

     μέλους της Π.Κ. Ελληνικού του ΣΥΝ

     (δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Η ΑΥΓΗ» 14.11.2009)

Μπορεί το νεαρό της ηλικίας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να ευθύνεται για τις αυτοκτονικές τάσεις, όχι μόνο του εγχειρήματος, αλλά και όλων των κομμάτων και ομάδων που τον συνθέτουν; Αν ναι, τότε πώς βοηθάει η «εμπειρία» όλων αυτών που τόσες δεκαετίες διαχειρίζονται τις καρέκλες της κατακερματισμένης Αριστεράς; Με την κατάθεση 10, 15 ή 20 σχεδίων καταστατικού για να δημιουργήσουμε χώρους υποδοχής και να  δώσουμε φωνή στους ανένταχτους; Σε ποια πολυκατοικία;

      Η νέα κυβέρνηση δεν περίμενε τις 100 μέρες χάριτος για να δείξει τα δόντια της πίσω από τα λαμπερά χαμόγελα και τις ουρές κάτω από τις «φιλολαϊκές» εισαγωγές των νομοσχεδίων. Ο μήνας του μέλιτος τελείωσε πρόωρα με την ολοκλήρωση του εγκλήματος στο λιμάνι του Πειραιά και την απόπειρα – σε αγαστή συνεργασία με τον αειθαλή κ.Μίχαλο – να αρθεί η «νομιμοποιητική βάση» της απεργίας των λιμενεργατών. Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα στο Σκαραμαγκά «επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος» για να βοηθήσουν τη γερμανική εταιρία να μεταπωλήσει τα ναυπηγεία που οι ίδιοι της πούλησαν, αφού το πανωπροίκι που της είχαν δώσει με τα υποβρύχια εξαντλήθηκε. Με συμπόνια ανακοινώνουν νομοσχέδια για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, όμως  τα «μικρά γράμματα» είναι τέτοια που μόνο ως δώρο στις «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος» τράπεζες φαντάζουν. Ακόμα μεγαλύτερη είναι η συμπόνια τους  για τους εργαζόμενους με προγράμματα stage στο δημόσιο και πετάνε στο δρόμο 25.000 δυστυχισμένους μπας και βρούνε καμιά πιο αξιοπρεπή δουλειά στον ιδιωτικό τομέα, όπου ελέγχουν αποτελεσματικότερα τη νόμιμη εφαρμογή τέτοιων προγραμμάτων. Δεν χωράει ανθρώπου νους τι περιμένει τους  95.000 ελαστικά εργαζόμενους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα – συμβασιούχους, ωρομίσθιους, εποχικούς, ενοικιαζόμενους κλπ με αποδοχές της πείνας. Και για να διαλυθεί κάθε ίχνος αμφιβολίας, ξαμολάνε και τους – οπλισμένους σαν  αστακούς – ράμπο του Μαρκογιαννάκη στα κεντρικά σημεία των συνοικιών της Αθήνας για να εμπεδώσουμε το δόγμα ότι ο νόμος και η τάξη τους θα τηρηθεί. Ακόμα κι αν το 25% ζει κάτω από το όριο της φτώχιας, ακόμα κι αν έχουν κατασχεθεί 25.000 σπίτια μέσα στο 2009, ακόμα κι αν οι νέοι μεγαλώνουν μέσα σε κλίμα ανασφάλειας και οι μισοί εργαζόμενοι ζουν σε συνθήκες επισφάλειας.