Ο φασιστικός λόγος και η ιδιωτική καταιγίδα

γράφει η Νάση Πετριτσοπούλου *

Τέλος Σεπτέμβρη και ο μήνας του «αλλάζει χέρια η εξουσία» μετράει τα πρώτα δείγματα γραφής, προθέσεων και αισθητικής.

Πολλές “νέες” διοικήσεις όμως φέρνουν στο τραπέζι ξαναζεσταμένο φαγητό από το βασικό μενού

που απολαύσαμε γενιές και γενιές πριν και μετά τη μεταπολίτευση.

Δε μιλάω για έργα, γιατί είναι πολύ νωρίς ακόμα. Να μιλήσουμε όμως για το Λόγο που παράγουν και φωτοτυπούν στα γνωστά θλιβερά αντίγραφα;

Λόγος φασιστικός και απροκάλυπτα προσβλητικός εισβάλλει πλέον παντού (και στην επίσημη ιστοσελίδα του Δήμου Ελληνικού-Αργυρούπολης). Λόγος που στρέφεται αβίαστα και χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό ακόμα και ενάντια σε πρόσωπα που έχουν καταγραφεί στη συλλογική μνήμη ως πρότυπα του ακέραιου και της αγωνιστικότητας ή ίσως ακριβώς γι’ αυτό.

Λόγος ανεκπαίδευτων και αμόρφωτων υπάρξεων, που περισσότερο πληγώνουν την όρασή μας και το κέφι μας για ενημέρωση από οτιδήποτε άλλο! Που υποδεικνύουν το πουκάμισο, ή φωτογραφίζουν το σκυμμένο κεφάλι, γιατί δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τον Άνθρωπο.

Λόγος μικρός στο ύψος της αμάθειας και του σκότους, που κουβαριάζεται κι επαναλαμβάνει στείρα τον εαυτό του, σφυρηλατημένος στην εμμονή της επανάληψης και της αντιγραφής.

Λόγος Ανίκανων να σκεφτούν και να παραγάγουν κείμενα να χαίρεσαι να τα διαβάζεις κι ας διαφωνείς χίλιες φορές… Όχι, δεν είναι τα ορθογραφικά λάθη, και ποιος δεν κάνει; Είναι η παντελής απουσία μιας ιδέας που να αξίζει τον κόπο να τη σκεφτείς κι ας την απορρίψεις μετά.

Λόγος που αναδίδει οσμή σήψης, φαρμακερός σαν το μήλο του παραμυθιού, που όσο κι αν προσπαθεί να φανεί υπεράνω, καταλήγει τραγικά να φιλάει το σκουλήκι.

Μνημόνιο ή παράσταση σκιτζήδων

γράφει ο Πάνος Σκουρολιάκος *

Πολλές φορές έχουμε πάει όλοι στο θέατρο, και αντί να ψυχαγωγηθούμε (και με τις δύο έννοιες του όρου) φεύγουμε απογοητευμένοι, έχοντας φάει κατάμουτρα μια άθλια, μια κακή παράσταση.

Προφανώς η επαγγελματική μου διαστροφή ευθύνεται για το γεγονός ότι εκλαμβάνω όλη αυτή την ιστορία των Μνημονίων ως μια κακοστημένη παράσταση με γελοίο κείμενο, φρικτό σκηνοθέτη και κάκιστους ηθοποιούς.  

Προσπάθησαν είναι η αλήθεια, να περάσουν το έργο ως σουξέ, ως επιτυχία, ξεκινώντας με μια εντυπωσιακή έναρξη. Με φόντο τα νερά και τα υπέροχα σπίτια του Καστελόριζου, ο τότε πρωθυπουργός ΓΑΠ,  σε ρόλο κομπέρ, μας έβαλε στην ουσία του έργου, ανακοινώνοντας μελοδραματικά, πως ό,τι θα δούμε (και θα πάθουμε) θα είναι για το καλό  μας!

Ας κάνουμε κάτι άλλο... ας παίξουμε !!!

γράφει ο Δημήτρης Βάσσιος

Σερφάροντας στα ρηχά να βρω καμιά τοπική είδηση βρήκα αυτό το άρθρο. Μου άρεσε ο τρόπος που ξεκίνησε, αλλά κι αυτός που τελείωσε (ποιητικά και τραγουδιάρικα)...

Παρακάμπτοντας τα υπόλοιπα βγάζει κανείς συμπεράσματα στα γρήγορα

-χωρίς χρονοτριβές- αναλαμβάνοντας υψηλό ρίσκο να κάνεις λάθος.

Πέρα όμως από τους στίχους του Αγγελάκα, βρήκα μια ενδιαφέρουσα γραφή, αλλά και προσεγγίσεις σε θέματα που απασχολούν την καθημερινότητα σχεδόν κάθε ελληνικής οικογένειας.

Ομολογώ ότι με ψιλοχάλασε κάπου στη μέση - εκεί που και ο ίδιος ο αρθρογράφος ομολογεί ότι "από αλλού το ξεκίνησα, αλλού το πήγα".

Δεν με χάλασε που το πήγε αλλού, αλλά επειδή -θεωρώ ότι- έχασε το στόχο ταυτίζοντας τους "κερδισμένους" με αυτούς που θέλουν να τ' αλλάξουν όλα, βγάζοντας από το κάδρο αυτούς που πράγματι είναι κερδισμένοι (και που κι αυτοί θέλουν να τ' αλλάξουν όλα - προς το χειρότερο για εμάς βέβαια)...

Όχι, όχι... δεν με χάλασε επειδή είμαι κι εγώ ένας από τους αιώνιους διαδηλωσάκηδες ή μουτζαχεντίν ή όπως θες πες.

Από την Αλλαγή στο Ανέκδοτο

γράφει ο Θανάσης Καρτερός

"Από τον Ανένδοτο στην Αλλαγή" ήταν ο τίτλος της έκθεσης στο Ζάππειο. Κι "από την Αλλαγή στο Ανέκδοτο" - έτσι θα έπρεπε να συμπληρωθεί μετά τα διαμειφθέντα ο τίτλος της έκθεσης. Στην οποία ηρωικές φωτογραφίες παρελθόντων ετών και εξίσου ηρωικά πρωτοσέλιδα παρελθούσας δόξας στήθηκαν άρον - άρον, δήθεν για τα σαράντα χρόνια του ΠΑΣΟΚ. Άλλος όμως ήταν ο λόγος, όπως φάνηκε από την αρχή της ουδόλως σεμνής τελετής: Να δείξουν, να αναδείξουν και να αποδείξουν ότι το ΠΑΣΟΚ παραμένει ιδιοκτησία, τιμάριο, λατιφούντιο, των κληρονόμων του Ανδρέα.

Εξ ου και ο Γιώργος αποθεώθηκε από τους ειδικούς σε αποθεώσεις του είδους. Αλλά όλα κι όλα. Και ο υπόδικος Παπακωνσταντίνου το έλαβε το ζωηρό του χειροκρότημα, ως ύποπτος απιστίας στην υπηρεσία, αλλά πιστός στον Γιώργο προφανώς. Όπως και οι αδελφοί Νίκος και Αντρίκος μετά των συζύγων τους, ως εξ αίματος Παπανδρέου αυτοί. Ενώ οι διακονούντες τον λόγο της σημερινής αληθείας του ΠΑΣΟΚ εισπράξανε τα επίχειρα της προδοσίας τους. Προδότες, μάλιστα. Έτσι τους ανέβαζαν και τους κατέβαζαν οι γιωργακικοί, εντελώς γιωργακισμένοι και εκτός εαυτού.