Η αριστερή στιγμή του πρωθυπουργού

γράφει η Ρηνιώ Παπατσαρούχα-Μίσσιου

Γ​​ια χρόνια βγαίνοντας από το σπίτι μου έβλεπα στον απέναντι τοίχο τον στίχο του Σαββόπουλου «Η ζωή αλλάζει, δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία». Το εμπέδωσα. Όλα αλλάζουν γύρω μας κι εντός μας, μαζί κι εγώ - μέσα κι έξω. (Από τα πρώτα μαθήματα της διαλεκτικής.)

Στην εξορία απώλεσα την ιδεολογική μου αθωότητα, την «αριστερά» μου παρθενία.

Εκεί, από την πρώτη στιγμή, από το 5ο Τμήμα το πρωί της 21ης Απριλίου 1967, όπου βρέθηκα στριμωγμένη ανάμεσα σε πρωτοκλασάτα στελέχη της Αριστεράς, κι ώσπου απολύθηκα από την Αλικαρνασσό, τον Αύγουστο του 1970, πέρασα, με επιτυχία νομίζω, το μάθημα του αυτοσεβασμού, της προσωπικής ευθύνης και της αξιοπρέπειας, με αναφορά πάντα στην κλασική μου παιδεία και την έννοια της Δημοκρατίας.

Η φωτιά και τι δεν καταλαβαίνουν οι κκ Βαλασόπουλος και Κωνσταντάτος

γράφει ο Δημήτρης Βάσσιος

Όταν οι πολίτες των δήμων Ηλιούπολης και Ελληνικού-Αργυρούπολης ρωτάνε από πού ξεκίνησε η φωτιά της 17ης Ιουλίου και αν ήταν εμπρησμός, φυσικά δεν

υπονοούν ότι οι διοικήσεις των δύο πόλεων είναι εμπρηστές ή ότι ευθύνονται για την έναρξη της φωτιάς.

Οι διοικήσεις των δύο δήμων εγκαλούνται για τις ευθύνες τους για την έκταση των ζημιών που προκλήθηκαν -όχι για ενέργειες ή παραλείψεις κατά τη διάρκεια της φωτιάς, αυτό μόνο εμπειρογνώμονες μπορούν να το πουν, αλλά- επειδή ακριβώς δεν πήραν έγκαιρα τα μέτρα που θα περιόριζαν τις ζημιές.

Οι διοικήσεις των δύο δήμων εγκαλούνται γιατί απλά πασχίζουν να αποσείσουν τις δικές τους ευθύνες είτε με ψεύδη, είτε παραπλανώντας με τις απαντήσεις τους -κι αυτό είναι που εξοργίζει τους πολίτες.

Τα βαρίδια του ΣΥΡΙΖΑ

γράφει ο Νάσος Ηλιόπουλος

Ο αντίπαλος μας πήρε στα σοβαρά. Πίστεψε δηλαδή ότι όντως αποτελούμε συστημικό κίνδυνο. Όχι με όρους οικονομικούς, αλλά με όρους πολιτικούς.

Μας αντιμετώπισαν ως απειλή για την ηγεμονία του νεοφιλελεύθερου παραδείγματος. Ως το παράδειγμα που έπρεπε να τσακιστεί, έτσι ώστε μαζί μ' αυτό να τσακιστεί και κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης, κάθε ελπίδα ανατροπής σε όλη την Ευρώπη.

Εμείς δεν πήραμε τον εαυτό μας στα σοβαρά. Δεν οργανωθήκαμε ποτέ για πραγματική μάχη. Το βασικό σημείο της στρατηγικής που μας έφερε εδώ ήταν η ευκολία με την οποία ολόκληρη η δουλειά μας στήθηκε πάνω στο πιο καλό από τα καλά σενάρια:

Η Ιστορία μας στήνει φάρσες, ας μη μας βγάλει και τη γλώσσα

γράφει ο Δημήτρης Βάσσιος

Στα 37 χρόνια στην Αριστερά αισθάνομαι την ανάγκη να μιλήσω για τη μεγαλύτερη φάρσα που μας έστησε η Ιστορία πριν 5 χρόνια, παρότι θεωρώ

πρωτεύουσα την τραγωδία που στήσανε στην ελληνική κοινωνία και την πατρίδα μας διεθνείς εταίροι και τοκογλύφοι σε αγαστή συνεργασία με τα ντόπια τσιράκια τους.

Γιατί μόνο ως φάρσα μπορώ να αντιληφθώ τον διαχωρισμό μνημόνιο - αντιμνημόνιο, όταν και ένα μικρό παιδί αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να υπάρχει καλό μνημόνιο και κακή συμφωνία. Και τώρα το βρίσκουμε μπροστά μας.

Προχθές λοιπόν, μετά από συνέλευση συλλογικότητας στο Ελληνικό, μαζί με άλλον σύντροφο δεχθήκαμε σφοδρή επίθεση "συντρόφου των συνελεύσεων" που μας αποκαλούσε "μνημονιακούς" και στην αθώα ερώτησή μου αν μας βρίζει απάντησε καταφατικά.

Δυο μέρες πριν, άλλος σύντροφος που βρεθήκαμε στις πλατείες με διέγραψε από φίλο του στο facebook γιατί δεν με έχει δει σε συνεδριάσεις της αριστερής πλατφόρμας, οπότε δεν με θεωρεί σύντροφο.

Καληνύχτα και μην ξεχνάς, Κεμάλ...

γράφει ο Δημήτρης Βάσσιος

Μετά τη μεγάλη νίκη του λαού μας 3 ψηφοφόροι του ΟΧΙ, ο Α, η Σ και ο Χ πήγαν σε μπαράκι της Αθήνας (οι θαμώνες του οποίου ήταν με το ΟΧΙ) για να τη χαρούν και να διασκεδάσουν.

Κάποια στιγμή μπήκαν 18 μπράβοι της νύχτας που είχαν ανοιχτούς λογαριασμούς με τον ιδιοκτήτη και ο ένας άρχισε να πυροβολεί αδιάκριτα.

Πανικός μεταξύ των θαμώνων... Άλλοι πρόλαβαν και την κοπάνησαν από την πόρτα, άλλοι απ΄τα παράθυρα κι άλλοι λούφαξαν παρέα με τα ποντίκια στο υπόγειο του μαγαζιού.

Ο Α κράτησε περήφανη στάση και πήγε να αποτρέψει τον μπράβο. Η σφαίρα τον βρήκε στην καρδιά. Η Σ συνεπλάκη με τους υπόλοιπους και δυο σφαίρες τη βρήκαν στην πλάτη. Ο Χ αφού έριξε μερικές μπουνιές και κλωτσιές, έπεσε μπρούμυτα στο πάτωμα και γλύτωσε τις σφαίρες.

Ναι, δύσκολα... κι απ' αυτά κρινόμαστε !

γράφει ο Δημήτρης Βάσσιος

Το μύθο του Σίσυφου τον ξέρουμε, έτσι δεν είναι; Έχει γίνει σχεδόν ταυτόσημος με την Ιστορία της Αριστεράς. Για την καρδάρα και το γάλα επίσης έχουμε ακούσει. Ας μην τα περνάμε στο ντούκου.

Ο χειρότερος τρόπος να αντιμετωπίσει κανείς τα δύσκολα είναι ο πανικός, το έλλειμμα ψυχραιμίας, η χάραξη πολιτικής κάτω από συναισθηματική φόρτιση. Και τώρα είμαστε μπροστά σε δύσκολα.

Τώρα είναι τα δύσκολα; Τις πέτρινες δεκαετίες του αριστερού κινήματος τις προσπερνάμε σαν να μην υπήρξαν; Και ξαφνικά όσα δεν διανοηθήκαμε καν αυτές τις δεκαετίες, ωριμάσαμε τόσο ως κοινωνία, ώστε να τα θέλουμε όλα εδώ και τώρα;

Ας δούμε κατάματα την κατάσταση.